Ταξιδεύοντας πάνω από την Αγιά Σοφιά... (VIDEO)

Πέρασα απέξω μετά από καιρό και ανατρίχιασα..

Παιδιά βλέποντας το video του Μιχάλη οι σκέψεις πολλές. Όχι με συγκεκριμένο ρυθμό ή χρονική αλληλουχία. Ωστόσο, όλες με επίκεντρο το γήπεδο και τα νεανικά μου χρόνια. Το παλιό αλλά και αυτό που γεννιέται. Σε αυτό που θα επιστρέψω με τον γιό μου πλέον κοντά στην ηλικία μου στο παλιό. Σε αυτό που θα το χαρούν τα εγγόνια μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά το μυαλό σταματά σε ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου.... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
1978 και ο καλοκαιρινός μήνας έχει μόλις δύο ημέρες που έχει εμφανιστεί. «Γιώργο θα πάμε στο γήπεδο το βράδυ;». «Βέβαια» απάντησε ο Γιώργος, δύο χρόνια μεγαλύτερός μου. Χωρισμένοι πολλά χρόνια οι γονείς του. Ζούσε με τη μητέρα και την αδελφή του που αποτέλεσε τον πρώτο νεανικό μου έρωτα. Το «βέβαια» του Γιώργου έδωσε χαρά τόσο σε εμένα όσο και στον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αδελφό μου. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ξανασυναντάμε τον φίλο μας, μόνο που τώρα το πρόσωπό από την χαρά της προσμονής του αγώνα, εκπέμπει θλίψη. «Ο πατέρας μου πέθανε» είναι οι πρώτες λέξεις του Γιώργου. Σαστισμένοι από τη θλιβερή είδηση μένουμε κοντά στο φίλο μας. Δεν μιλάμε καθώς, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, θεωρούμε πως η σιγή είναι ότι καλύτερο αυτές τις στιγμές… Παιδάκια ήμασταν σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Ιωνίας με τις αλάνες να αποτελούν τα δικά μας γήπεδα.

«Στο γήπεδο θα πάμε» ήταν η πρόταση με την οποία ο Γιώργος έσπασε τη σιωπή των στιγμών που ζούσαμε. Λίγες ώρες μετά τοποθετούσαμε έναν κορμό ξύλου κάθετα στη μάντρα που βρίσκονταν στην πλάτης της «21». Χρήματα για εισιτήρια δεν υπήρχαν οπότε η «πηδηχτή», όπως την αποκαλούσαμε, αποτελούσε μονόδρομο στο να βρεθούμε κοντά στην αγαπημένη μας ομάδα. Αναρρίχηση στον κορμό και πτώση από τη μάντρα στον χωμάτινο χώρο πίσω από το πέταλο προέβλεπε η «πηδηχτή». Η πρωταθλήτρια Αγγλίας, Νότιγχαμ Φόρεστ αντίπαλος της ομάδας μας. Ισοπαλία 1 – 1 με τον Γιώργος, αυτό το 90λεπτο, να ξεχνά τα πάντα. Λες και η μαγεία που εκπέμπει η ΑΕΚ, η λατρεία για την ομάδα μας, είχε διαγράψει -αυτό το διάστημα - κάθε δυσάρεστο από το μυαλό του. Το σφύριγμα της λήξης και η απομάκρυνσή μας από το γήπεδο επανέφεραν τα θλιβερά στο μυαλό και στο πρόσωπο του φίλου Γιώργου. Να ‘ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται. Να είμαστε καλά όλοι μας και να χαιρόμαστε την ομάδα μας στο νέο της σπίτι…

Michelangelo για πάρτη σου να αλλάξουμε και το σύνθημα.

Βρε Μπιν Λαντεν τι να κάνω

τώρα ξέρω κι οδηγώ αεροπλάνο

κ.λ.π κ.λ.π

Πέτα ψηλά Δικέφαλε Αετέ μου...