Δημάτος: Οι δεσμεύσεις που ακούστηκαν στο Τατόι υλοποιούνται μια προς μια

Είδα την Α.Ε.Κ. πρώτη φορά σε εκείνο το αλησμόνητο 3-4 μέσα στην Ξάνθη, στον δρόμο για το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Ήταν Οκτώβριος του 1992. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι είδα το έπος στην τηλεόραση. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, αφού μεγάλωσα μακριά από την Νέα Φιλαδέλφεια. Ήμουν μόλις 6 ετών και 11 μηνων. Θυμάμαι το πόσο είχα μαγευτεί από την αύρα αυτής της κιτρινόμαυρης αρμάδας και φυσικά είχα καταλήξει τι θα υποστηρίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είδα την Α.Ε.Κ. σε ηλικία 9 ετών... ΣΥΝΕΧΕΙΑ να στριμώχνει την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν μέσα στον Ναό και να μην κερδίζει στις λεπτομέρειες. Μερικές εβδομάδες μετά είδα έναν Πανούτσι να μας στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και να πλαντάζω στο κλάμμα, μην μπορώντας να πιστέψω ότι το ταξίδι θα έχει πιο σύντομο τέλος.


12 χρόνια αργότερα, όντας 21 ετών και πλέον στο μεροκάμματο για να στηρίξω τις σπουδές μου, άκουγα στο ραδιόφωνο εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη την ήττα με 3-0 στο Σαν Σίρο, απέναντι σε μια Μίλαν που το μέγεθος της πλέον το ήξερα καλά και τον Κακά να μας καθαρίζει στεγνά. Ήξερα όμως ότι το ταξίδι, με αφετηρία για άλλη μια φορά την Σκωτία θα είχε συνέχεια. Στο 1-0 με εκτελεστή τον καράφλα Σέζαρ είχα καταφέρει να πάρω ρεπό και να δω τηλεοπτικά την βραδιά ενός από τους μεγαλύτερους θριάμβους στην ιστορία μας. Ήταν ένα βράδυ που ένιωσα ότι ο κόσμος ανήκει σε αυτήν την ομάδα-όνειρο του κάθε αγνού υποστηρικτή-φίλαθλου-οπαδού.


Τα χρόνια όμως περνούσαν, το πρωτάθλημα δεν ερχόταν (φτάσαμε αισίως τα 23), η ευρωπαική διάκριση πλέον ήταν όνειρο μακρινό, ο ανισόρροπος τρόπος που παιζόταν το παιχνίδι στην Ελλάδα, η πορεία της ίδιας της χώρας βύθισε την ομάδα και μαζί τα όνειρά μας.


Τον δεύτερο χρόνο μου στο εξωτερικό, προσπαθώντας να στήσω την ζωή μου ζώντας για τα όνειρά μου, παρακολούθησα εξ'αποστάσεως την φρίκη της πτώσης μας σε μικρότερη κατηγορία. Το ίδιο βράδυ κάποιος μου τηλεφώνησε για να μου κάνει καζούρα. Μου είπε ειρωνικά:''Ποια Α.Ε.Κ.;''


Πέρασαν 4,5 χρόνια από εκείνο το πικρό βράδυ. Έχω να δω αγώνα της Αρρώστειας από κοντά 6 χρόνια, ένας από τον ικανοποιητικό αριθμό αγώνων που έχω δει την ομάδα από κοντά.


Αύριο το ημερολόγιο θα γράψει 19/10/2017. Πέρασαν 25 χρόνια από το 3-4 της Ξάνθης. Πέρασαν 23 χρόνια από εκείνες τις 3 εβδομάδες αγωνίας με την Μίλαν. Πέρασαν 11 χρόνια από την βραδιά του καράφλα. Πέρασαν 6 χρόνια από το τελευταίο ματς που την είδα. Πρόλαβε να πέσει, πρόλαβε να επιστρέψει. Πίστη στο ραντεβού της. Και κοίτα να δεις που οι συμπτώσεις φέρνουν ξανά την ίδια σειρά: Πρώτα Ξάνθη, για να ερωτευθούμε ξανά, και μετά η Μίλαν, η ομάδα που εμφανίζεται μια φορά κάθε δεκαετία για να μας δοκιμάσει αν μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε.


Πλέον κοντεύω τα 32. Όσα χρόνια βρίσκομαι σε αυτόν τον πλανήτη ζω την ζωή μου, κυνηγάω το δικαίωμα το όνειρο για να ζήσω όσο πιο γεμάτα γίνεται. Αύριο λοιπόν θα ετοιμάσω την τσάντα με τα λίγα απαραίτητα, θα πάρω το αεροπλάνο και ταξιδέψω με προορισμό άλλο ένα όνειρό μου: Το πρώτο μου εκτός έδρας ευρωπαικό παιχνίδι με την Α.Ε.Κ., σε έναν από τους Ναούς του Παιχνιδιού. Δεν νιώθω Φόβο, παρά μόνο Δικαίωση για όλους τους αγώνες που έχω δώσει σε μια παράλληλη πορεία ζωής μαζί με την ομάδα. Μαζί πέφτουμε, μαζί ανεβαίνουμε.


Νιώθω ότι η φετινή χρονιά είναι αυτή που θα μας μεγαλώσει, θα μας ωριμάσει και θα μας φέρει πιο κοντά στο όνειρο. Για πολλούς είναι το πρωτάθλημα. Συμφωνώ και εγώ. 24 χρόνια θα είναι πολλά. Αλλά για μένα είναι κάτι ακόμα. Θυμάμαι πολύ καλά την απάντηση μου σε αυτόν που μου έκανε την καζούρα εκείνο το βράδυ της πτώσης και του είπα:


''Να θυμάσαι ότι θα επιστρέψουμε και θα τρέμει η γη. Προς το παρόν θα αποδεχτούμε την πτώση μας, θα δουλέψουμε σκληρά αλλά αυτή η ομάδα θα επανέλθει εκεί που της αξίζει. Όσο για την ντροπή του υποβιβασμού όπως λες, θα ξεπλυθεί μόνο με έναν τρόπο, γιατί αυτή η ομάδα δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από αυτό: Ένα ευρωπαικό τρόπαιο.''


Δεν ξέρω αν αυτό θα συμβεί την φετινή χρονιά, το θεωρώ λίγο δύσκολο γιατί η ομάδα δεν είναι έτοιμη. Όμως θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια του Νίκου Χρηστίδη που κλείνουν το βίντεο-αφιέρωμα της ΠΑΕ στο έπος του 1977:


''Η μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας της Α.Ε.Κ. Δεν έχει μεγαλύτερη. Αυτή δημιουργήθηκε για να ξεπεραστεί από τις επόμενες γενεές. Δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα...Θα ξεπεραστεί όμως!''


Η ιστορία της Α.Ε.Κ. είναι ο μόνιμος αγώνας για το δικαίωμα στο όνειρο. Ας τολμήσουμε λοιπόν να ονειρευτούμε. ακόμα και όταν όλα δυσκολεύουν. Ας πιστέψουμε στην ομάδα ακόμα και όταν χάνει 3-0 στο 90ο λεπτό. Ας πιστέψυμε στο Όνειρο και ας χαμογελάσουμε που είμαστε ζωντανοί και έχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε και να αγαπάμε τα πιο όμορφα χρώματα του κόσμου. Καλή μας αντάμωση στο Μιλάνο.

Έτσι ακριβώς.. Άσχετα αν έχουμε προπονητές κ παράγοντες εδώ μέσα.. Η ΑΕΚ μας μεγαλώνει ΞΑΝΑ

Μια διόρθωση μόνο Αντρέα. Πλήρωσε τα λάθη της (σωστό) αλλά και την σιχαμένη κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα για χρόνια. Κατά τα άλλα συμφωνώ, χρειάζεται συσπείρωση γύρω από τον Μελισσανίδη, έχει κάνει πάρα πολλά (κι ας μην το αναγνωρίζουν κάποιοι) και μπορστά είναι τα ακόμα μεγαλύτερα που θα κάνει. Νομίζω το έχει κι αυτός ανάγκη να νιώσει ότι του το αναγνωρίζουμε.

ΑΝΗΚΟΥΜΕ (τουλαχιστον αυτο νοιωθουμε) ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.