Τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έβρισκαν την Αθήνα (και σε προέκταση την υπόλοιπη Ελλάδα) σε ένα μεταβατικό στάδιο. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και κυρίως ο Εμφύλιος είχαν με αργό βήμα πάρει τη θέση τους στη φαρδιά βιτρίνα της Ιστορίας και οι πληγές που είχαν αφήσει άρχιζαν σιγά σιγά να κλείνουν. Παράλληλα, τόσο τα τραμ που κινούνταν στους δρόμους της Πρωτεύουσας όσο και οι σκόρπιες εικόνες από συσσίτια της Αμερικάνικης Βοήθειας και την γιγάντωση του μεταναστευτικού κύματος όριζαν την ελαφρά σκοτεινόχρωμη καθημερινότητα.
Τότε ήταν και συγκεκριμένα το 1953 που εμφανίστηκε στα περίπτερα και στο προσκήνιο της παιδικής φαντασίας.
Τον έλεγαν Γιώργο Θαλάσση και ήταν 13 χρονών. Μαζί του οι δύο αχώριστοι φίλοι του, η γλυκιά Κατερίνα (που πάντα τους ένωνε ένας κρυφός αγνός έρωτας ανάλογος αυτών που υπάρχουν στα παραμύθια) και ο Σπίθας, ο ευτραφής και πάντα πεινασμένος χαζούλης. Όλα άρχισαν κάπως έτσι:
«Είναι νύχτα. Μια ξάστερη γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα. Χιλιάδες ασημένια άστρα τρεμοπαίζουν γλυκά πάνω από την κοιμισμένη Αθήνα, σαν να προκαλούν τους κατοίκους της να βγουν έξω και να χαρούν την ομορφιά της νύχτας.
Μα οι κάτοικοι της Αθήνας δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους. Ξέρουν ότι μέσα στη γλυκιά νύχτα παραμονεύει ο θάνατος».*
Έκτοτε ένας ασπρόμαυρο σύμπαν ήρθε να γεννηθεί μέσα στο κενό της λαϊκής ψυχαγωγίας. Ένα σύμπαν στο οποίο ηρωισμοί, ραδιουργίες, προδοσίες και αυτοθυσία εναλλάσσονταν με «πολυβόλα που τερέτιζαν το γλυκό τραγούδι τους» και «μποστάνια γεμάτα με καρπούζια» στα οποία εισέβαλλε ο Σπίθας για ευνόητους λόγους. Κεντρικό πρόσωπο ήταν το τρομερό παιδί-φάντασμα που υπηρετούσε την αντίσταση στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Τα χαρίσματά του ουκ ολίγα. Μπορούσε να βλέπει στο πυκνό νυχτερινό σκοτάδι καθαρότερα από τον καθένα. Μιλούσε άπταιστα τις περισσότερες γνωστές γλώσσες του κόσμου, ήξερε να οδηγεί όλα τα οχήματα και ήταν άσσος στις πολεμικές τέχνες. Έτσι αντί δύο δραχμών (ή συνηθέστερα μέσω δανεισμού) γινόταν ο ξεναγός σε έναν μαγικό για τα παιδιά κόσμο. Πλοηγός σε αυτό το ταξίδι ήταν ο εξαιρετικός γραπτός λόγος, του δημιουργού και εμπνευστή του περιοδικού Θάνου Αστρίτη(ψευδώνυμο του δημοσιογράφου Στέλιου Ανεμοδουρά), και τα σκίτσα του Βύρωνα Απτόσογλου.
Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε η φαντασία...
Πάντως δεν ήταν όλα ρόδινα στη πορεία αυτή προς την κορυφή της προτίμησης του κοινού. Αρκετοί «παλαιάς κοπής» δάσκαλοι πολέμησαν το εν λόγω ανάγνωσμα με το μένος που χαρίζουν οι παρωπίδες της οπισθοδρόμησης. Το ίδιο έκανε σε ορισμένες περιπτώσεις και συγκεκριμένη κομματική μερίδα. Δεν μπορούσε να δεχτεί πως ο Γιώργος Θαλάσσης υπηρετούσε μια βαθύτερη δικαιοσύνη απαλλαγμένη από τα χρωματισμένα πρίσματα της αναγκαστικής επιλογής πλευράς.
Παρ'όλα αυτά τίποτα δεν κατάφερε να εμποδίσει το παιδί-φάντασμα από το να αποφεύγει χίλιους κινδύνους και να συντρίβει το φασισμό κάθε εβδομάδα μπροστά σε όλο και περισσότερα μάτια.
Ό,τι όμως δεν κατάφεραν ο Χίτλερ και οι εικονογραφημένοι Στρατηγοί του το πέτυχαν οι Συνταγματάρχες της Επταετίας 15 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού. Βλέπεις η πατρίδα την οποία υπεράσπιζε ο Μικρός Ήρωας είχε ένα βασικό μειονέκτημα. Της έλειπε ο...γύψος, κι αυτό ενοχλούσε. Έτσι το 1968 ο Θαλάσσης αποσύρθηκε υποχρεωτικά από τη δράση έχοντας όμως προλάβει να γαλουχήσει τουλάχιστον δύο γενιές Ελληνόπουλων με σπάνιο ήθος και πατριδογνωσία.
Έκτοτε μετά τη Χούντα ανατυπώθηκε αρκετές φορές με διαφορετικές μορφές με πιο πρόσφατη αυτή σε τόμους. Έγινε μάλιστα προπομπός για ένα πλήθος άλλων ηρωικού ύφους περιοδικών(Μπλεκ κπλ) που φυσικά κανένα δεν πλησίασε την αρτιότητά του.
Το τελευταίο «επεισόδιο» γράφτηκε το Μάιο του 2000 όταν ο Στέλιος Ανεμοδουράς απεβίωσε αφήνοντας «ορφανό» αλλά σίγουρα όχι χωρίς φίλους το υπέροχο δημιούργημά του.
Κάπου εδώ το σωστό θα ήταν να κλείσουμε, όμως ένα περίεργο αίσθημα προτρέπει να συνεχίσουμε. Γιωργάκη...αν παρ'ελπίδα από την κρυψώνα της καρδιάς που βρίσκεσαι ...πέσει το μάτι σου σε αυτό το σύγχρονο κατασκεύασμα που λέγεται διαδίκτυο(δεν μπορεί, με mail θα επικοινωνείτε με τον Χ1, ο ασύρματος έχει ξεπεραστεί προ πολλού) και δεις το κειμενάκι αυτό...να ξέρεις μας λείπεις. Οι σύγχρονοι πρωταγωνιστές(ήρωες δεν τους λες με τίποτα) των παιδικών είναι υπερφίαλοι και άδειοι. Κι ύστερα είναι και το άλλο. Ειδικά τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο σε θυμόμαστε. Εσύ πάντα είχες τρόπο να αντιμετωπίζεις τους Γερμανούς...
Βλέπεις Μικρέ μας Ήρωα οι σύγχρονες απειλές δεν έρχονται ανεβασμένες σε καμιόνια και σε τανκ αλλά σε μέτρα εξυγίανσης. Κι είναι τις περισσότερες φορές πολύ καλά κρυμμένες κι ας μην φορούν τη μαύρη μάσκα του Σεϊτάν Αλαμάν. Κι έπειτα είναι κι ο μεγαλύτερος φόβος απ'όλους, πιο επικίνδυνος από την ομορφιά της Φροϊλάιν Χ και τα μυστικά όπλα του Καμικάζι... Μήπως το δίκιο δεν βρίσκεται κάθε φορά στο πλευρό μας αντίθετα με σένα που πάντα το κατάφερνες.
Ας είναι. Να προσθέσουμε τίποτα άλλο δεν μπορούμε. Εδώ ολόκληρος Λούκι κι έψαχνε τι να σου πει στο τραγούδι του. Κατέληξε πως του έφτανε πως μεγάλωσε με σένα. Για μας που δεν ήμασταν τόσο τυχεροί αρκεί που υπήρξες και υπάρχεις. Κι αν καμιά φορά με τον πατέρα ή τους θείους έρθει η κουβέντα σε σένα, για κλάσματα του δευτερολέπτου τα μάτια τους παίρνουν μια έκφραση παιδικότητας ποτισμένη με νοσταλγία...Κι αυτό κάθε άλλο παρά μικρό πράγμα είναι.
*Οι πρώτες αράδες από το τεύχος 1 «Ελεύθερος Σκλάβος»
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
