Σαν τον μασίστα τον Σαμψών...

Τον είδα σε μια φωτογραφία, στο κρεβάτι των ιατρικών εξετάσεων. Το Τζολεόν το Λέσκοτ, φυσικά. Κορμί χτιστό, σαν βράχος. Σαν του μασίστα του Σαμψών, του κατά κόσμον Γιάννη Κεσκελίδη, πού ΄σπαγε πλάκες, ο αθεόφοβος, απάνου στην κασίδα του και τον επατούσαν στην άσφαλτο τα φορτηγά και μαζώνονταν μικροί μα και μεγάλοι να δουν τα κατορθώματά του με το στόμα ορθάνοιχτο. Τριάντα τεσσάρων χρονών, σου λέει… Μωρέ δε μπα να ταν και σαραντατεσσάρων; Όρθιο κι ακούνητο, καρφωμένο στο γρασίδι σαν σκιάχτρο να το βάλεις τούτο το θεριό, ούτε κουρούνα δεν ζυγώνει στην άμυνα. Μα πιότερο απ΄ όλα, μ΄ έσκιαξε κείνο το φοβερό σημάδι που η μοίρα του σκάλισε μονοκοντυλιά στο μέτωπο. Έψαξα κι έμαθα: Μικράκι ήταν, λέει, όταν τον επήρε σβάρνα αυτοκίνητο και παραλίγο του ΄κοψε το νήμα της ζωής. Μικρό παιδί κι αντάμωσε το χάρο, τον κοίταξε κατάματα και τον νίκησε. Θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μάνα μου. «Λευθέρη», μου λεγε, «όποιον η μοίρα τον σημάδεψε, για που θα φοβάται τον ίσκιο του, για που δεν θα φοβάται ούτε χάρο». Και τούτος εδώ ο λεβέντης, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, όπως αποδείχνει η ιστορία του. Κι έβαλα μετά με το νου μου, πόση δίψα άσβεστη για μπάλα έχει ετούτο το λεβεντόπαιδο, ο παιχταράς ετούτος, που επήρε την οικογένειά του ολάκερη, γυναίκα και παιδιά, κι απ΄ την Αγγλία στα τελέματα της καριέρας του, ξενιτεύτηκε στην Ελλαδίτσα μας. Όχι για μπάλα! Λάθος το πα: Δίψα για διάκριση. Δίψα για νίκη! Αυτό είναι. Μα αν είσαι τέτοιος άνθρωπος και ξέρεις καλά τι αναζητάς, χρειάζεται κάποιος να σε εμπνεύσει. Κάποιος να σε πείσει, να σου δείξει το όραμα της νίκης και της διάκρισης. Ο Τζολεόν ο Λέσκοτ πείστηκε και εγώ, μέσα μου, βαθειά, ήξερα, ήμουν σίγουρος, ποιος είναι ο μόνος άνθρωπος που κάτεχε πώς ν΄ ανάψει τη φλόγα της νίκης στην καρδιά του. Και τότε κατάλαβα… Γύρισα στο Λευθεράκη:
-«Λευθεράκη, γιαβρί μου», του πα «εφέτος, μάθε το, πως πάμε για πρωτάθλημα. Ο δρόμος θα ναι δύσκολος, γεμάτος παγίδες. Μα η ΑΕΚ πάει για πρωτάθλημα».
- «Που να πάμε για πρωτάθλημα καλέ παππού; τέσσερις φορές πιο ακριβή είναι η ομάδα του Ολυμπιακού», μου πε προβληματισμένος.
- Ποιος τα λέει αυτά παιδί μου;
- Οι εφημερίδες τα λένε. Και στο σχολείο, τα παιδιά, τα ίδια λένε…
Συλλογίστηκα μια στάλα κι ύστερα τ΄ αποκρίθηκα:
Άκου Λευθεράκη. Είδες μήπως τι έγινε με τα κανάλια; Είδες που το ένα κανάλι τ΄ αγόρασαν 42 εκατομμύρια, τ΄ άλλο 52 εκατομμύρια, μα ο Μαρινάκης του Ολυμπιακού τ΄ αγόρασε 73 εκατομμύρια;
Το είδα.
Είδες μετά πώς πανηγύριζαν οι εφημερίδες με το κατόρθωμα του Μαρινάκη;
Κι αυτό το δα.
Για πες μου τώρα: Είναι καλύτερο του Μαρινάκη το κανάλι, που το πήρε ακριβότερα απ΄ τους άλλους;
Τα ίδια είναι όλα.
Πες μου τώρα και κάτι ακόμη: τη σοκολάτα που τρως, πόσο την πήρες στο περίπτερο του κυρ Αχιλλέα;
ένα ευρώ.
Άμα εγώ πάω και πάρω την ίδια σοκολάτα τέσσερα ευρώ, θα με πεις έξυπνο; Θα ναι τάχα καλύτερη η δική μου σοκολάτα, που την πλήρωσα τέσσερις φορές περισσότερο από τη δική σου;
Όχι βέβαια!
Θα άλλαζε η απάντησή σου, εάν όλοι οι φίλοι σου με επαινούσαν και έλεγαν πόσο έξυπνος είμαι;
Όχι;
Και γιατί παρακαλώ;
Μα γιατί εγώ ξέρω την αλήθεια: Οι σοκολάτες είναι ίδιες!
Άρα, λοιπόν, Λευθεράκη, ό,τι βλέπουν τα ματάκια σου να πιστεύεις κι όχι ό,τι ακούν τ΄ αυτιά σου!
Το ΄πιασα παππού! Δηλαδή, αν ο Μιλιβόγιεβιτς του Ολυμπιακού παίρνει τα διπλά λεφτά από το Γιόχανσον της ΑΕΚ, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και καλύτερός του!
Αχ, Λευθεράκι αγόρι μου. Εσύ είσαι μικράκι ακόμη, τρως ακόμη σοκολάτες κι όμως, αμέσως το κατάλαβες. Άλλοι έφτασαν σαράντα κι ακόμη τρων σανό…