«Λένε ότι η ντρίπλα του θα αφήσει εποχή κυρ-Λευθέρη»

Θά ‘ταν η ώρα εννιά κι ό,τι είχε πάρει έξω και σουρούπωνε. Φώναξα απ΄ την αυλή τον εγγονό μου το Λευθεράκη. «Φτάνει τόσο το παιχνίδι για σήμερα. Αύριο πάλι. Άμε για ύπνο», τού ΄πα και τον γλυκοφίλησα στο μέτωπο. «Παππού, εγώ δεν κοιμάμαι άμα δεν μου πεις ιστορίες για την ΑΕΚ». Το χα καλομαθημένο το μικρό μου τ΄ αετόπουλο και δεν χόρταινε ν΄ ακούει ιστορίες για το δικέφαλο. Κίναγα εγώ ν΄ αναμοχλεύω τις τόσες και τόσες θύμισες κι άνοιγε τα φτερά του ο Λευθεράκης, σαν το δικέφαλο αϊτό και πέταγε… πέταγε μακριά, σε χρόνους περασμένους. Και του διηγιόμουν τότε που μικράκι, έξι χρονώ, με πήρε ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος απ΄ το χέρι και με πρωτοπήγε να δω την ΑΕΚ κι από τότε άλλη ομάδα δεν αγάπησα.

Τού ΄λεγα για την ΑΕΚ του Τζανετή, του Δελαβίνια και του Μαρόπουλου. -«Ο Δελαβίνια βραζιλιάνος ήτανε παππού; Είχε η ΑΕΚ τότε και Βραζιλιάνους;», μ΄ έκανε και γέλασα το ξεφτέρι μου. – «Όχι ξυπνοπούλι μου. Δελαβίνιας. Ελληνόπουλο ήτανε μαθές». Τού ΄λεγα για ένα σουτ του Κλεάνθη του Μαρόπουλου, του «Ξανθόμαλλου Αετού», από τα σαράντα μέτρα, που καρφώθηκε στα δίχτυα του Μαθιού, όπως καρφώθηκε για πάντα στο μυαλό μου. Του λεγα, γι΄ αργότερα, για το μάγο Νεστορίδη, που ένας Θεός ξέρει πόσα νυχτέρια έκαμε κείνος ο αξεπέραστος Κωνσταντινουπολίτης παράγοντας, ο Δημήτρης ο Σεβαστάκης, μέχρι να τον πείσει να έρθει από τον Πανιώνιο στην ΑΕΚ, επειδή ήταν και του λόγου του προσφυγόπουλο. Τού ΄λεγα, πως περνούσε με τη μπάλα μέσα από τα κορμιά των αντιπάλων και πως πολλοί λέγανε ότι «της μιλούσε της μπάλας» κι αυτή πήγαινε, όπου της έλεγε. -«Και πώς περνούσε από μέσα από τους αντιπάλους, καλέ παππού; και πώς τον καταλάβαινε η μπάλα, όταν της μιλούσε;». – «Τι να σου πω παιδί μου;

Μαγικά ήταν αυτά. Γι΄ αυτό τον λέγαν μάγο». Τού ΄λεγα για τον τεράστιο Μίμη τον Παπαϊωάννου, που πρόλαβε το Νέστορα και τρέμαν οι αντίπαλοι. Που τον εζήτησε τότες η Βασίλισσα Ρεάλ, μα η ΑΕΚ δεν τού ΄καμε το χατίρι, κι έτσι όπως έβραζε κι εκεινού το αίμα του, δίνει μια και παρατάει τη μπάλα και πήγε να τραγουδήσει αντάμα με το μέγα ΑΕΚτζή και ακόμη μεγαλύτερο τραγουδιστή, το Στελάρα τον Καζαντζίδη, που τόσο γρήγορα κι άδικα έφυγε από κοντά μας. «Ποιος ήταν καλύτερος παππού, ο Μίμης ή ο Νεστορίδης;». «Σάματις μπορώ να τους ξεχωρίσω παιδί μου; Όπως έχω εσένα και την ξαδερφούλα σου όμοια κι απαράλλαχτα, έτσι έχω κι εκείνους στην καρδιά μου». Κι ύστερα τραγουδούσαμε μαζί «Ποιος, ποιος ποιος, ο Μαύρος ο Θεός!». Του ιστορούσα ακόμη για τον κοντό γίγαντα, το Ντέμη το Νικολαΐδη, το γαυροφάγο, που τον έβλεπε ο Ελευθερόπουλος του Ολυμπιακού κι έτρεμε το φυλλοκάρδι του. Τού ΄λεγα πώς, κάποτε, το 2000 στον τελικό με τον Ιωνικό, έβαλε γκολ με το χέρι στο 0-0 κι ο διαιτητής το κατακύρωσε, μα εκείνος πήγε μόνος του και του πε την αλήθεια κι ακυρώθηκε το γκολ. - «Και δεν φοβήθηκε ο Ντέμης μη χάσουμε παππού;» - «Μην κερδίσουμε μ΄ ατιμία γιαβρί μου. Αυτό φοβήθηκε!». Τέτοια κι άλλα πολλά του μολογούσα κι ήταν η ώρα δέκα περασμένες και τα ματοτσίνορά του πήραν και βασίλευαν, όταν ακούστηκε να βροντάει κείνο το διαολεμένο μαραφέτι, το κινητό. – «Ποιος χριστιανός είναι τούτη την ώρα», ακούστηκε η κυρά από μέσα. – «Ο Κωστάκης ο Κετσετζόγλου είναι γυναίκα. Κάνε ησυχία ν΄ ακούσω». – «Έλα παναγιά μου, τι έχουμε πάθει με μιαν ΑΕΚ, μες στη μαύρη νύχτα. Νόμισα ότι έπαθε κάνας άνθρωπος τίποτα Χριστιανέ μου». Αντίζηλο την έλεγε την ΑΕΚ η κυρά και άδικο δεν είχε…

- «Κυρ- Λευθέρη καλησπέρα και συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας». – «Προχώρα στο παρασύνθημα Κωστή. Ξέρεις ότι έχεις το ελεύθερο. Τι έγινε μωρέ; Μας βρήκε κάνα κακό;». – «Όχι, για καλό είναι. Η ΑΕΚ έκλεισε τον Πατίτο». «Είναι καλός μωρέ Κωστή; Τον είδες; Τι λένε; Τι ακούς;» – «Λένε ότι η ντρίπλα του θα αφήσει εποχή κυρ - Λευθέρη». Άκουσα ντρίπλα εγώ και θυμήθηκα το συνώνυμο της ντρίπλας. Την παλιά δόξα της ΑΕΚ, το ζογκλέρ, το Χρηστάρα τον Αρδίζογλου. Που μπορούσε να ντριπλάρει μισή διμοιρία μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο. Θυμήθηκα μια φορά στη Ριζούπολη με τον Απόλλωνα, πήρε φόρα και δεν την έδινε ούτε από το αριστερό στο δεξί ο αθεόφοβος. Πέρασε όλο τον Απόλλωνα, πέρασε και τον τερματοφύλακα και εκεί που ήμασταν έτοιμοι να πανηγυρίσουμε, γύρισε προς τα πίσω και ξεκίνησε να τους ξαναντριπλάρει έναν έναν. «Που πας μωρέ τρελέ; Και το φωτορεπόρτερ θα ντριπλάρεις;», του φώναζα. Του κάκου αυτός. Κι ήταν και μεγάλη μάρκα ο μπαγάσας. Κάποτε, του Αγίου Νικολάου, πήγε λουλούδια στο Λάκη το Νικολάου και του ευχήθηκε για τη γιορτή του. Και μιαν εποχή είχε αφήσει μιαν αφάνα τσαπορίσια, σαν εκείνου του Βέλγου κρεμανταλά, του Φελαϊνί, που τον εθυμάμαι σε ένα Έβερτον - ΑΕΚ, να πέφτουν απάνω του κείνος ο μισερός ο Μάκος κι ο Παντελής ο Καφές και να τινάζονται δύο μέτρα πίσω, σάματις να πέφταν απάνου σε ντουβάρι.

Τον έβλεπε ο Στρατής ο Μπαρλούμης, πρώτος στο γιαπί, που ανέβαινε τη σκαλωσιά με τό ΄να χέρι και το ντενεκέ φίσκα στο χαμούρι απάνου στην πλάτη και μού λεγε «Μωρέ Λευθέρη, για μένα είναι αυτός. Θα τονε πάρω να ρίχνουμε μπετά». Κι ακούγονταν τα χάχανα απ΄ τον καφενέ του Σταυρή ως έξω, στο δρόμο. –«Να σαι καλά μωρέ Κωστή. Μεγάλη χαρά μού δωκες». – «Κυρ – Λευθέρη, μια χάρη μονάχα. Σκάρωσέ μου ένα στιχάκι πριν με κλείσεις». – «Θα σου πω ένα, αλλά όχι για αυτόν τον Παστίτσο, πώς τον είπες. Θα σου πω ένα άλλο». ΑΕΚάρα σ΄ ονειρεύομαι μεγάλη Να σε δείχνει του Βαγγέλα το κανάλι Κιτρινόμαυρο να κάνεις το λιμάνι Και τους Γαύρους να καρφώνεις στο τηγάνι.