Σοάρες στο aek365: Μου λείπει η ΑΕΚ, ρε! Μου λείπει!

Συνέντευξη στον ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗ 

Είναι σπάνιο φαινόμενο να έρχεται σε μία ομάδα ένας ξένος παίκτης και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, αλλά και με μόλις δυο σεζόν στη δύναμή της, να γίνεται τόσο αγαπητός στον κόσμο, που 10 χρόνια σχεδόν μετά το «αντίο» του οι αναμνήσεις να είναι ζωντανές και να βγάζουν μόνο θετικό πρόσημο… Αυτός ο μικρός πρόλογος για έναν φίλο από τα παλιά: Τον Αλεξάντρε Σοάρες. Τον «Γιαννάκη» όπως τον φώναζαν από το καλοκαίρι του 2004 έως το καλοκαίρι του 2006 (όταν και αποχώρησε από την ΑΕΚ) στα αποδυτήρια των Θρακομακεδόνων.

Ο Σοάρες βρέθηκε χθες στο ΟΑΚΑ. Μετά από δύο χρόνια κατάφερε και ήρθε στην Ελλάδα από τη Βραζιλία όπου μένει πλέον μόνιμα. Ήταν στα επίσημα του Σταδίου και είδα για πρώτη φορά την ΑΕΚ από κοντά μετά από περίπου 8 χρόνια. Αν θυμάται κι αυτός καλά, οκτώ είναι τα χρόνια που έφυγαν χωρίς να δει την αγαπημένη του ΑΕΚ από κοντά.

Μίλησε αποκλειστικά στο aek365 και στην ερώτηση «πώς ένιωσες που μπήκες στο ΟΑΚΑ μετά από τόσο καιρό και είδες ξανά τον κόσμο», με δυσκολία κρατήθηκε να μη βάλει τα κλάματα: «Μου λείπει η ΑΕΚ ρε μαλ…»! «Θα το γράψω όπως το λες…!», «γράψ’το ρε μαλ… αφού μου λείπει» και γέλασε τότε λίγο για να βυθιστεί ξανά στις αναμνήσεις.

Διαβάστε τη συνέντευξη του «Γιαννάκη»… Μιλάει για την ΑΕΚ, θυμάται το παρελθόν με νοσταλγία, μιλάει για το πώς στη ζει στη Βραζιλία, αλλά και τη ζωή στη χώρα του τόσο ποδοσφαιρικά, όσο και κοινωνικά…

-Άλεξ, στο ΟΑΚΑ ξανά μετά από πόσα χρόνια; Θυμάσαι την τελευταία φορά που είδες ματς της ΑΕΚ από κοντα;

«Περίπου πριν 8 χρόνια είδα την ΑΕΚ από κοντά τελευταία. Τότε θυμάμαι έπαιζε ο Ζούλιο Σέζαν και ο Μαντούκα. Έφυγα από την ομάδα το 2006, πήγα στην Κύπρο για πέντε χρόνια και μετά γύρισα στη Βραζιλία όπου μένω μόνιμα. Δεν ήταν και τόσο εύκολο να βλέπω από κοντά την ΑΕΚ». 

-Τι κάνεις στη Βραζιλία:

«Έχω Ακαδημίες ποδοσφαίρου στη Βραζιλία. Έχω δύο γηπεδάκια και φτιάχνω τώρα και τρίτο. Από 4 χρονών μέχρι 16 – 17 μαθαίνω στα παιδιά ποδόσφαιρο. Είμαι καλά. Μια χαρά περνάμε. Υγεία έχουμε, έχω τη δουλειά μου, η οικογένεια είναι μαζί, με τους γονείς μου είμαι κοντά. Μου λείπει όμως η Ελλάδα. Πάρα πάρα πολύ μου λείπει. Είχα δυο χρόνια να έρθω, αλλά κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία θέλω και προσπαθώ να έρχομαι όπως τώρα».

-Η ΑΕΚ σου λείπει;

«Η ΑΕΚ μου έχει λείψει πάρα πολύ, ρε μαλ... Είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου, ρε! Μέσα στην καρδιά μου! Το συναίσθημα που νιώθω για την ΑΕΚ δεν το έχω ξανανιώσει. Νιώθω σαν να ήμουν ΑΕΚ από μικρό παιδί. Σέβομαι φυσικά και τις άλλες ομάδες που έπαιξα στην Ελλάδα, όπως την Καλαμάτα και τον ΟΦΗ, όμως στην ΑΕΚ ήταν αλλιώς. Ένιωσα παίκτης στην ΑΕΚ! Είναι αλλιώς να παίζεις για 10.000 κόσμο και αλλιώς για 40.000, για 50 και 60.000. Νιώθω την αγάπη του κόσμου της ΑΕΚ, με συγκινεί απίστευτα όλο αυτό».

-Πώς ένιωσες όταν μπήκες στο ΟΑΚΑ, χθες;

«Δεν μπορώ να το εξηγήσω το συναίσθημα. Δεν ξέρω αν ήταν χαράς ή στεναχώρια… Γύρισα 10 χρόνια πίσω. Ένιωσα στεναχώρια γιατί αν και θέλω δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω και δεν μπορώ να ξαναβάλω τη φανέλα και να παίξω ξανά ποδόσφαιρο για την ΑΕΚ. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Χαρά ένιωσα γιατί έζησα ξανά αυτή την ατμόσφαιρα του κόσμου της ΑΕΚ. Είναι πάντα υπέροχοι».

Βγάλαμε φωτογραφίες με κόσμο. Έδωσα αυτόγραφα. Με κοιτούσαν καλά – καλά. Στην αρχή δεν με γνώρισαν… Αλλά μετά αφού φώναξε κάποιος «ο Σοάρες, ο Σοάρες», έγινε χαμός! Με συγκίνησε όλο αυτό. Μετά από τόσα χρόνια να μου δείχνει ο κόσμος την αγάπη του; Υπέροχο πραγματικά! Και φαντάσου έπαιξα λίγο στην ΑΕΚ, σχετικά. Για λίγο ήρθα, όμως ο κόσμος  μετά από τόσα χρόνια δείχνει να με αγαπάει.».

-Για γύρισε περισσότερα από 10 χρόνια πίσω… Τι θυμάσαι πιο έντονα όταν έπαιζες στην ΑΕΚ;

«Αχ! Θυμάμαι με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Στο Χαριλάου στο 1-1 που ήρθαμε και είχα ισοφαρίσει. Το θυμάμαι αυτό το γκολ. Γιατί τότε είχα χάσει τον αδερφό μου, είχα μια μπλούζα από κάτω με τη φωτογραφία του αδερφού μου και μόλις έβαλα το γκολ την έδειξα. Είχαμε κι άλλες καλές στιγμές, αλλά αυτό το γκολ ήταν το πιο σημαντικό για μένα προσωπικά. Βέβαια υπάρχουν κι άλλα γκολ… Με την Καλλιθέα θυμάμαι στο πρώτο μας ματς στο ΟΑΚΑ που είχε 40.000 κόσμο και είχα βάλει, με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη το γκολ στο 90’, με τον ΠΑΟΚ στο 90’. Στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο μου είχε μείνει επίσης, γιατί εκεί υπάρχει και μια ιστορία…: Τότε θυμάμαι ο Σκάζνι που πήγε στον ΠΑΟ προπονητής δεν με ήθελε στον Παναθηναϊκό, αν και με είχε στον ΟΦΗ. Δεν ξέρω το λόγο που δεν με ήθελε και πήρε τον Μπικόφσκι. Και μετά από δύο εβδομάδες πήγα στην ΑΕΚ, που φυσικά μου βγήκε σε καλό. Όμως μετά απ’ αυτό το ματς του Κυπέλλου και το 1-3 νομίζω έφυγε ο Σκάζνι από τον Παναθηναϊκό! Ήταν… δικαίωση (γέλια)».

-Πώς είδες την ΑΕΚ με τον Ατρόμητο;

«Η ομάδα έχει νέα παιδιά. Τους λείπει η εμπειρία, θέλει δουλειά και χρόνο για να γίνει καλή ομάδα».

-Για τον Δέλλα τον φίλο σου;

«Δεν μπορώ να τον κρίνω από τώρα τον Τραϊανό ως προπονητή. Αλλά πρέπει να είναι καλός, αλλιώς δεν θα ήταν στην ΑΕΚ τρία χρόνια. Καλά κάνει η ΑΕΚ και του δίνει χρόνο, να του δώσει και παίκτες για να μπορεί να δείξει το έργο του».

-Ας επιστρέψουμε πάλι στα δικά σου και πως είναι τα πράγματα στην Ακαδημία που έχεις στη Βραζιλία…

«Δεν είχα στο μυαλό μου να γίνω προπονητής. Αλλά μόλις ζύγισα τα πράγματα και έφτιαξα τα γηπεδάκια για τα μικρά παιδιά, είχα πάρει 2-3 προπονητές. Μόλις τους έβλεπα να κάνουν προπόνηση είπα «στοπ, θα τους κάνω εγώ προπόνηση». Τώρα εγώ κάνω προπόνηση στους μικρούς και έχω μαζί 3-4 βοηθούς, αλλά εγώ θέλω να τους κάνω προπόνηση. Μου δίνει μεγάλη χαρά».

-Θα μπορούσες και λόγω Ακαδημιών δικών σου στη Βραζιλία να συνεργαστείς με την ΑΕΚ;

«Θα μπορούσα να συνεργαστώ με την ΑΕΚ. Γιατί όχι; Δεν είναι εύκολο βέβαια γιατί είμαι μακριά, αλλά μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω την ΑΕΚ με κάποιο τρόπο».

-Εσύ τι προσπαθείς να περάσεις στα παιδιά;

«Προσπαθώ να τους περάσω αυτά που έμαθα. Να νιώθουν το ποδόσφαιρο σαν διασκέδαση. Να είναι εντάξει επαγγελματίες, να είναι σοβαροί, αλλά πάνω απ’ όλα να βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν διασκέδαση. Όχι άγχος και πίεση. Με σοβαρότητα, αλλά σαν διασκέδαση. Παλιά διασκέδαζαν παίζοντας ποδόσφαιρο. Κάπου έχει χαλάσει, όλο αυτό. Πιστεύω όμως ότι θα γυρίσει το κλίμα με δουλειά. Πολλή δουλειά φυσικά. Πρέπει να έχουμε υπομονή. Πουθενά δεν υπάρχει υπομονή. Παλιά βλέπαμε στη Βραζιλία το ποδόσφαιρο σαν θέαμα. Τώρα κοιτούν μόνο το αποτέλεσμα. Παλιά η Βραζιλία είχε τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο. Τώρα μόνο ο Νεϊμάρ και κανείς άλλος».

-Βγάζεις παράπονο, αλλά είναι αλήθεια αυτό που λες για την Εθνική Βραζιλίας;

«Μα είναι δυνατόν; Έτσι είναι δυστυχώς τα πράγματα. Ποδοσφαιρικά έχουμε κάνει ένα βήμα πίσω. Δύσκολα, για να καταλάβεις να καθίσω, να δω κάποιο ματς πρωταθλήματος. Δεν υπάρχει ποιότητα. Μόνο τρέξιμο! Πού όλα αυτά; Στη Βραζιλία! Μου φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει να βγάζουν ταλέντα. Για να φανταστείς αν έχουν ένα αμυντικό χαφ, το βάζουν 10άρι. Ε, δεν μπορώ να βλέπω αμυντικά χαφ να παίζουν 10άρια».

-Και η ζωή γενικά στη χώρα σου πως είναι;

«Η ζωή στη Βραζιλία ξεκινάει λίγο… κατηφόρα. Όπως είναι παλιά στην Ελλάδα. Έχουμε δάνεια, σπίτια, αυτοκίνητα και τώρα αρχίζουν τα προβλήματα. Φταίει η Κυβέρνηση γιατί τους έδινε δάνεια και τώρα δεν μπορούν φυσικά να πληρώσουν».

-Σαν να μου μιλάς για την Ελλάδα είναι, τόσο ποδοσφαιρικά όσο και κοινωνικά…

«Έτσι είναι, δυστυχώς…».

Κάπως έτσι έκλεισε η κουβέντα με τον Άλεξ Σοάρες. Ένα παιδί όμως (αν και 42 ετών, πια, παραμένει… παιδί) που σέβεται πράγματα και καταστάσεις, που προσπαθεί να φτιάξει ποδοσφαιριστές και καλούς ανθρώπους στη Βραζιλία και που με όπλο το μεράκι και τη πολλή δουλειά ελπίζει κάποτε να δώσει κάποιον παίκτη από την Ακαδημία του στην αγαπημένη του ΑΕΚ…