Δεν υπάρχουν λάθη με… τζατζίκι

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, πέρασε σχεδόν στο ...ντούκου μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ...ποδοσφαιρικής μεταπολίτευσης (για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών). Με πρωταγωνιστή τον Χιού Ντάλας, ο οποίος μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι ψαλιδίστηκαν οι αρμοδιότητές του, χωρίς να μάθουμε παρεμπιπτόντως αν ψαλιδίστηκαν μαζί και οι απολαβές του.

Από το 1996, όταν το «ελέγχω τα κόζα» απέκτησε μια πολύ πιο ...προχωρημένη έννοια, έχουμε δει πολλές «καταδρομικές» διαιτησίες. Κάποιες ο Τύπος τις ανέδειξε στο σύνολό του, άλλες τις έθαψε (ανάλογα με το... μουντ της κάθε εποχής), ενώ κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ένα -έξυπνο ομολογουμένως- εύρημα για όσους ήθελαν να κρατήσουν μια ισορροπία (δηλαδή, να τα έχουν με όλους καλά): να βγαίνει το κίνητρο από το κάδρο.

«Άσχετος», «ακατάλληλος», «τα έκανε μαντάρα»... Δεν ήταν στημένος, δηλαδή, ο άνθρωπος. Ήταν απλά «ανίκανος» και έκανε πέντε καθοριστικά λάθη που έτυχε να είναι όλα... προς την ίδια κατεύθυνση. Στην πορεία, βέβαια, κι αυτή η τακτική έγινε «ενοχλητική», καθώς, ακόμη και αν δεν καταλογιζόταν δόλος, μια «κακή» διαιτησία αφαιρούσε... δόξα από τον νικητή. Και όταν ένα σύστημα δρα ανεξέλεγκτο επί χρόνια, όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο απαιτητικό. Τα θέλει όλα, ή τίποτα. Ή με μας, ή με τους άλλους.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλες οι διαιτησίες-ποιήματα μέχρι σήμερα ήταν απλά ...αφορμή ανταλλαγής απόψεων. Έστω και αν τα μάτια όλων έβλεπαν το ίδιο και η αλήθεια ήταν αμείλικτη. Οι μεν το έβλεπαν -ή ήθελαν, ή έπρεπε να το βλέπουν- έτσι, οι δε αλλιώς. Μια ατέρμονη συζήτηση γύρω από τον... ελέφαντα που στεκόταν ακριβώς στη μέση του δωματίου. Μέχρι προχθές, όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο πήγε ακόμη ένα επίπεδο παραπέρα (γιατί πιο κάτω δεν έχει, τριγυρίζουμε ξύνοντας τον πάτο). Όταν εξέφρασε την γνώμη του δημόσια όχι οποιοσδήποτε τυχαίος, αλλά ο άνθρωπος που έως σήμερα το μεσημέρι είχε το απόλυτο κουμάντο και την ευθύνη της διαιτησίας. Αυτός που ήταν υπεύθυνος να εκπαιδεύει, να ορίζει και να κρίνει τους διαιτητές. Ο Χιού Ντάλας.

Ο Σκοτσέζος, ενώπιον της... dream team της διαιτησίας, είπε -σύμφωνα με δημοσιεύματα που δεν έχουν διαψευστεί τόσες μέρες, αν και οι διαψεύσεις είναι πολύ... in εσχάτως- στον Σπάθα και τους βοηθούς του για το παιχνίδι στην Τρίπολη ότι «δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτά ήταν απλά λάθη»! Στα ίσα. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλαβαίνει ο καθένας, αλλά από τη στιγμή που ο Ντάλας μίλησε για όχι «απλά λάθη» και δεν υπάρχουν... λάθη με τζατζίκι, νομίζω πως η κατηγορία προς τους διαιτητές του συγκεκριμένου αγώνα ήταν σαφέστατη.

Κι όμως. Μια τέτοια ξεκάθαρη κατηγορία, μπροστά σε όλους τους συναδέλφους τους, ο Σπάθας και οι βοηθοί του την άφησαν επί της ουσίας αναπάντητη. Ας αναλογιστεί ο οποιοσδήποτε τι θα έκανε αν άκουγε κάτι ανάλογο στον εργασιακό του χώρο. Αν προσέβαλαν με τέτοιο τρόπο την επαγγελματική του υπόσταση. Πόσω μάλλον, στην συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί με την ανεργία να θερίζει, κάποιοι (όχι όλοι) θα το σκέφτονταν να τα βάλουν με το αφεντικό τους. Στην προκειμένη, όμως, ξέρουν και οι πέτρες, όχι μόνο οι διαιτητές, ότι οι... Ντάλας είναι πιο περαστικοί και από τους συρμούς του Μετρό. Και αποδείχθηκε με τη σημερινή ανακοίνωση της ΕΠΟ.

Ωστόσο, στο ελληνικό ποδόσφαιρο του καιρού μας, μπορεί το «αφεντικό» των διαιτητών να πει κάτι τέτοιο δημόσια για τρεις υφιστάμενους του, που δεν παραπέμφθηκαν καν για τη συγκεκριμένη διαιτησία τους(!), εκείνοι να το... προσπεράσουν σαν να ψιχαλίζει, κανείς αρμόδιος να μην επέμβει και το θέμα να χαθεί μέσα στην υπόλοιπη επικαιρότητα.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος να προβληματιζόμαστε για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (και... ξύπνησαν τις ευαισθησίες μας για μερικές μέρες). Απλά να κάνουμε το σταυρό μας που η Daily Mail αποφάσισε να κάνει έρευνα μεταξύ τριαντατεσσάρων πρωταθλημάτων όλου του κόσμου και βγήκαμε 34οι. Γιατί αν αποφάσιζε να κάνει έρευνα ανάμεσα σε 1.000, θα ήμασταν 1.000οι...

Υ.Γ: Αν σκοπεύει οποιοδήποτε άλλος να... διαψεύσει τον Σαρρή για κάτι, να το κάνει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα. Δε θα κάνουμε αυτή τη δουλειά συνέχεια...