Τους σφύριξε κι… έληξαν

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε... Ναι, αλλά πεθαίνει... Άσε που για να ελπίζεις πρέπει να έχεις και την ικανότητα. Και όλοι όσοι ήλπιζαν ότι μπορούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να συνεχίσουν να κρατάνε την ΑΕΚ σε ομηρία, ακόμα και στην Β' Εθνική, αποδείχτηκε πολλάκις ότι δεν είχαν την παραμικρή ικανότητα.

Τους τα γράφαμε από την πρώτη στιγμή ότι ματαιοπονούν αν πιστεύουν πώς μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο στην ΑΕΚ, σαν να μην τρέχει τίποτα που πρόλαβαν με τις τραγικές τους επιλογές και την ανυπαρξία τους και την υποβίβασαν αγωνιστικά πριν την υποβιβάσουν λόγω χρεών, κάτι που θα συνέβαινε ούτως ή άλλως με μαθηματική ακρίβεια. Τους τα λέγαμε από την πρώτη στιγμή ότι η ΑΕΚ άλλαξε οριστικά σελίδα, τη μαύρη βραδιά της 21ης Απρίλη με την ήττα υποβιβασμού στο Περιστέρι.

Χρειαζόταν όμως ένα φύσημα του Μελισσανίδη για να καταρρεύσουν οι ετοιμόρροποι. Αρκούσε ένα σφύριγμα - ούτε καν βρυχηθμός - του «Τίγρη» για να τους... λήξει από την ΑΕΚ. Κι αυτό τους έκανε. Τους σφύριξε κι... έληξαν. Προσπάθησαν να πιαστούν από κάποιες αστείες δικαιολογίες γιατί έγιναν ξάφνου... τυπολάτρες και δεν μπορούσαν να συζητήσουν και να τοποθετηθούν (!) στην Γ.Σ. της Τρίτης για την πτώχευση επειδή δεν ήταν μέσα στα θέματα της ημερήσιας διάταξης.

Αλλά, τελικά ένα-ένα, όλα τα καλά παιδάκια εμφανίστηκαν και είπαν ότι μόνη λύση είναι αυτή του Μελισσανίδη! Μέχρι και τον Νοτιά κατάφερε να τον «πετύχει» στο τηλέφωνο ο Σίμος, εντελώς... συμπτωματικά τη μέρα που τους «αφιέρωσα» ένα σχετικό άρθρο.

Ε, αφού μίλησαν και οι... μουγγοί από το New York, τοποθετήθηκε και δημόσια χθες και ο Αβραάμ και τα είπε όλα. Και για τις αποφάσεις που κάλλιστα μπορούν να παρθούν στην Γ.Σ. της Τρίτης και για τον Μελισσανίδη που είναι η μόνη δύναμη για να προχωρήσει η ομάδα και για το ότι μίλησε με τον Νοτιά και του είπε ο Χιώτης πώς πρέπει να γίνει το γήπεδο και ότι με μπαλώματα δεν μπορούν να κρατήσουν την ομάδα.

Αμέτοχοι και μπροστινοί, κατάλαβαν λοιπόν ότι το μόνο που μπορεί να τους σώσει από την οργή του κόσμου, είναι να εξαφανιστούν από τη ζωή της ΑΕΚ. Μάλιστα, θα πρέπει για αρκετό καιρό να πηγαίνουν στην εκκλησία, να ανάβουν ένα κεράκι και να φιλάνε την εικόνα του Αγίου Δημητρίου, ευχαριστώντας παράλληλα και την τύχη τους που βγήκε μπροστά ο Μελισσανίδης που γέννησε την ελπίδα και επανέφερε την προοπτική στον χιλιοταλαιπωρημένο κόσμο της «Ένωσης» και τον έκανε να μετριάσει την αγανάκτησή του για τον πρόσφατο υποβιβασμό.

Αυτός ο κόσμος που δεν θα ξεχάσει ποτέ τι συνέβη στις 21 Απρίλη 2013, έχει το μεγαλείο ψυχής και θα βρει τα αποθέματα για να τους συγχωρέσει κάποια μέρα, αυτούς που έστειλαν την ΑΕΚ στα Τάρταρα. Και θα τους συγχωρέσει κάποια μέρα γιατί τουλάχιστον θα κάνουν το αυτονόητο στην τελευταία τους εμφάνιση στα Σπάτα, επιτρέποντας να αναστηθεί η ομάδα που επέτρεψαν (άλλοι με την ανυπαρξία τους και άλλοι λόγω ανικανότητας) να πεθάνει αγωνιστικά, γράφοντας την πιο μαύρη σελίδα στην 89χρονη ιστορία της.

Όχι, κανείς δεν χαίρεται και κανείς δεν πανηγυρίζει που η ΑΕΚ θα πέσει στην ερασιτεχνική κατηγορία. Όλοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος από αυτόν της αυτοκάθαρσης, από αυτόν της επανεκκίνησης. Και όλοι προτιμούν να περάσουν για ένα χρόνο αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία των περιπλανήσεων σε γειτονιές και σε γήπεδα που δεν θα το πιστεύουν ούτε οι αντίπαλοι ότι παίζουν με την ΑΕΚ, ξέροντας όμως ότι αυτή η δοκιμασία θα αποτελεί την απαρχή της αναγέννησης.

Μια δοκιμασία αναγκαστική ώστε ποτέ στο μέλλον να μην ξαναπάει η «Ένωση» στο Φάληρο για να χάσει με λίγα γκολ, ώστε ποτέ στο μέλλον να μην ξεκινήσει σεζόν στο οποίο το μόνο σίγουρο είναι ότι η ΑΕΚ δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, ώστε ποτέ στο μέλλον να μην ξαναγίνει μείζον θέμα η... επιτυχία να σφραγιστούν τα εισιτήρια ενός αγώνα.

Αρκετά συζητούσαμε μεταξύ μας και ονειρευόμασταν μέσω... facebook και youtube, την εκδίκηση που δεν μπορούσαμε να πάρουμε από τους πραγματικούς εχθρούς της ΑΕΚ. Καιρός είναι να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την εκδίκηση που θα μπορούμε να πάρουμε. Με αυτόν που ξέρει και που μπορεί να το κάνει, να είναι μπροστάρης, με μια ΑΕΚ κανονική που οι παλιοί κόντεψαν να την ξεχάσουν και οι νέοι δεν την γνώρισαν, με το γήπεδό της να αποτελεί το χώρο προσκυνήματος, φίλων αλλά κυρίως εχθρών.

Έχουμε μπροστά μας, ανηφόρα δύο ετών. Θα περάσουμε μέσα από λάσπες και από νταμάρια. Αλλά επιτέλους υπάρχει ξέφωτο, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική, υπάρχει αναγέννηση. Το έχουν καταλάβει αυτό και οι απέναντι και ήδη τρέμουν. Μόνο αυτό να σκεφτούμε, πόσο πολύ τους βόλευε η ΑΕΚ να αποτελεί τον καρπαζοεισπράκτορα που είχε καταντήσει τα τελευταία χρόνια και πόσο πολύ φοβούνται τώρα που βλέπουν τα... σημάδια των καιρών που έρχονται, των καιρών εκείνων που θα γευτούν το κρύο πιάτο της πραγματικής εκδίκησης. Μόνο αυτό να σκεφτούμε αρκεί...

Καλημέρα σας!

*Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΩΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ