Ξημερώματα...

Ξημερώματα,

Για άλλη μια φορά το μυαλό τριγυρίζει σ' εκείνη. Πάντα δίπλα μου, πάντα δίπλα της, πάντα εκεί για μένα, πάντα εκεί εγώ γι' αυτήν, τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά. Να αισθάνομαι την αναπνοή της να βγαίνει με δυσκολία και να αισθάνομαι ανήμπορος να τη βοηθήσω, να θέλω να κάνω κάτι για να μην υποφέρει και να μη γίνεται τίποτα.

Είμαι δίπλα της και κλείνοντας τα μάτια μου, περνάνε από μπροστά μου ένα σωρό εικόνες της ζωής μας. Με πρώτη αυτή στο πρώτο μας ραντεβού, που περπατώντας την Καππαδοκίας με τον Δικέφαλο φύλακα από ψηλά να με κοιτάει και να έχω ανατριχιάσει ολόκληρος. Μία να κοιτάω τον ουρανό με τον ήλιο να με τυφλώνει και να δακρύζω και μία να κοιτάω τον Δικέφαλο Αετό. Εκεί, με το τύμπανο από τη Σκεπαστή να δίνει τον ρυθμό και τον κόσμο να τραγουδάει. Δεύτερη εικόνα, μια Κυριακή μεσημέρι στη Ριζούπολη, 2 ώρες πριν τον αγώνα να τραγουδάμε μες τη βροχή χωρίς σταματημό, ακόμη κι όταν τελείωσε το παιχνίδι. Ύστερα μου έρχεται στο νου, η πρώτη μου φορά στο Καραϊσκάκη, εκτός πορείας, με σφιγμένα τα δόντια και το κασκόλ δεμένο στη μέση κάτω από τη μπλούζα, περπατώντας μέσα σ' ένα κόκκινο πλήθος χωρίς να ξέρω πού πάω και πώς θα καταλήξω στο προορισμό μου. Τί ανακούφιση η βουτιά επιτέλους στη κιτρινόμαυρη θάλασσα, τί δροσιά, τί λατρεία για σένα για άλλη μια φορά...

Πάντα εκεί μαζί της, στα καλά και στα άσχημα. Στους τίτλους που πέρναμε με την αξία μας και στους τίτλους που αφήναμε στους άλλους ως εφήμερη χαρά δική τους, με πίστη πως ήταν κάτι δικό μας που δίναμε προσωρινά μέχρι να μας επιστραφεί στο ακέραιο, με τόκο τη χαρά πως ήμασταν για χρόνια η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Μαζί παντού σε όλα τα γήπεδα και ιδίως στα μεγάλα παιχνίδια, πότε να πανηγυρίζω στο Καραϊσκάκη το 0 - 1 για το Κύπελλο το Φεβρουάριο του 1997, πότε φιλοξενούμενος στο ΟΑΚΑ την επόμενη σαιζόν, το Σετπέμβριο του 1997, να βλέπω από την 34 το γκολ του Ντέμη που άφηνε τον Ολυμπιακό στα κρύα του λουτρού αλλά όχι μόνο. Και στο 3 - 3 με τον Παναθηναϊκό και το χαμένο πέναλντυ του Σαραβάκου το 1994 και στο ίδιο γήπεδο στο 4 - 4 με τον Ολυμπιακό και τα 30 πέναλτυ, πάντα εκεί.

Μόνιμη επωδός στα άσχημα το «Δεν πειράζει ΑΕΚάρα μου» και πάντα στο μυαλό μου να γυρνάει το «ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚάρα στα δύσκολα...»

Ανοίγω το λεξικό στο λήμμα «Υπερήφανος» κι εκεί διαβάζω :

α. Αυτός που έχει ένα αυξημένο συναίσθημα αξιοπρέπειας

β. Αυτός που έχει ένα συναίσθημα ικανοποίησης και χαράς για κάτι που απέκτησε ή που κατάφερε να κάνει, να δημιουργήσειΑΕ

Δεν υπάρχει άλλη λέξη να περιγράψει αυτό που αισθάνομαι γι' αυτήν. Ακόμη και σήμερα που νοιώθω τόσο μικρός κι ανήμπορος να τη βοηθήσω, δεν αφήνω να χαθεί η χαρά ν' ακούω τα παιδιά μου να λένε πως είναι ΑΕΚ η ομάδα τους, δεν αφήνω την αίσθηση του πόσες φορές μ' έκανε να αισθανθώ περήφανος σ' ένα κόσμο τόσο ψεύτικο κι

επιτηδευμένο. Αυτό το κόσμο που σήμερα καταρρέει και τη παρασύρει μαζί του, θύμα κάποιων που ποτέ τους δεν την αγάπησαν, ποτέ τους δεν πόνεσαν δίπλα της, ανθρώπων που κοιτούσαν μόνο να πάρουν και ποτέ να δώσουν...

Ανάβω τσιγάρο, κοιτώντας την αυγή που έρχεται. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει πως είμαι δίπλα της, δεν ξέρω καλά καλά αν αυτά που βλέπω είναι εικόνες απ' το παρελθόν ή απ' το μέλλον. Ξέρω όμως ότι ήταν πάντα εκεί για μένα, για μας, για τα παιδιά μας, για όλους μας, να μας δίνει δύναμη, να μας εμπνέει και να μας οδηγεί.

Γιατί κάποιοι άνθρωπου πίστεψαν σ' αυτήν και εμπνεύστηκαν απ' τις ιδέες και τις αξίες της κι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τη δουν όρθια όποτε χρειάστηκε. Ακόμη κι αν έπρεπε να φτιάξουν το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια τη νύχτα για να προλάβουν, ακόμη κι αν έπρεπε θεματοφύλακες-στρατιώτες της να ρισκάρουν τα πάντα γι' αυτήν, ζωές, οικογένεια, ακόμη κι αν έπρεπε να χρεωκοπήσουν και να πουλήσουν το σπίτι τους για χάρη της, ακόμη κι όταν κάποιοι έμπαιναν μπροστά να δώσουν μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη, σ' ένα πόλεμο που κανείς δεν πίστευε πως θα νικήσουμε. Ήταν άραγε χαμένες για μας, μάχες όπως αυτές των Θερμοπυλών ή της Κρήτης ?

Μπορεί να είναι χρέος του στρατιώτη να πολεμά αλλά είναι τιμή για τον ίδιο και τη γενιά του να προστατεύει τις αξίες και τα ιδανικά του.

Και σήμερα, γράφουν ιστορία όποιοι δεν ξεχνούν πως ΑΕΚ είναι η φωτιά που καίει μες τη καρδιά μας. Όποιοι τρελοί υπηρετούν τη Μεγάλη Ιδέα που λέγεται ΑΕΚ και δεν την αφήνουν να σβήσει. Άνθρωποι τόσο τρελοί που να πιστεύουν ότι μπορούν ν' αλλάξουν το κόσμο. Γιατί τελικά, μόνο αυτοί μπορούν να τον αλλάξουν. Πρώτα μέσα μας και μετά γύρω μας.

Ξημερώνει...