Ο Έλληνας που αγαπήθηκε από τους Τούρκους

Ο Λευτέρης Κιουρτσούκ (το όνομα που του έδωσαν οι Τούρκοι) Αντωνιάδης ήταν παιδί, από Έλληνα πατέρα και Τουρκάλα μητέρα. Από μικρός έδειξε τη μεγάλη του αγάπη για το ποδόσφαιρο. Αν και θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα, διέπρεψε στο τουρκικό ποδόσφαιρο και αγωνίστηκε με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της χώρας, έχοντας 50 συμμετοχές (καταγράφονται οι 46), 9 ως αρχηγός και σκοράροντας 20 φορές με το εθνόσημο, όντας ακόμα και σήμερα ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Τουρκίας. Μία ακόμα τιμή για τον ίδιο, ήταν η συμμετοχή του με τη Μικτή Κόσμου, αμέσως μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954. Άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ταξίμσπορ, μια συνοικιακή ομάδα της Πόλης. Το 1947 πήρε μεταγραφή στη Φενέρμπαχτσε κι αμέσως άρχισε να διακρίνεται το ταλέντο του. Το 1951 πήρε μεταγραφή στην ιταλική Φιορεντίνα, ο πρώτος ποδοσφαιριστής από την Τουρκία που πέτυχε κάτι παρόμοιο. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη γαλλική Νις.

Έπειτα επέστρεψε στη Φενερμπαχτσέ, με την οποία αγωνίστηκε σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του. Μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος σε συμμετοχές ποδοσφαιριστής της ομάδας. Με τη Φενέρ κατέκτησε δυο πρωταθλήματα Κωνσταντινούπολης κι από το 1959 που ιδρύθηκε η εθνική κατηγορία ,τρεις τίτλους (1959, 1961, 1964). Αν και αγωνίστηκε μόνο σε έξι πρωταθλήματα παραμένει ως τώρα ο τρίτος σε συμμετοχές (151) και γκολ (74) παίκτης της ομάδας. Συνολικά με τη Φενέρ από το 1947 ως το 1964 αγωνίστηκε σε 615 ματς σκοράροντας 423 γκολ. Μάλιστα το 1953-54 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Οι παραπάνω λόγοι τον έκαναν να γίνει ένας πραγματικός μύθος για τον κόσμο της ομάδας, ενώ παρότι τα οπαδικά του αισθήματα ήταν γνωστά, κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό όλων των Τούρκων φιλάθλων.

Υπέγραψε συμβόλαιο αντί αυτόγραφο

Το 1964 και σε ηλικία 39 χρονών, έρχεται στη χώρα μας για να αναλάβει πόστο προπονητή σε κάποιον σύλλογο. Ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Αλέξανδρος Μακρίδης, του ζητάει να υπογράψει ένα αυτόγραφο. Ωστόσο, ήταν ένα τρικ, αφού όπως αποδείχθηκε ήταν συμβόλαιο για να αγωνιστεί, έστω και στα τελευταία της καριέρας του, με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Ένας τραυματισμός του, σε ματς απέναντι στον Ηρακλή, έμελε να βάλει πρόωρο τέλος, ωστόσο πρόλαβε να σκοράρει δύο τέρματα σε πέντε παιχνίδια, αποδεικνύοντας πόσο χαρισματικός σκόρερ ήταν, έστω και σε προχωρημένη ηλικία. Την επόμενη χρονιά, παρέμεινε στην Ελλάδα και ανέλαβε τις τύχες του Αιγάλεω, στην πρώτη του απόπειρα ως προπονητής.

Κέρδισε τον σεβασμό και ως Χριστιανός

Τα αισθήματα που τρέφουν οι Τούρκοι για τους Χριστιανούς, είναι γνωστά. Ωστόσο, για όλα και για όλους, υπάρχει πάντα η εξαίρεση. Ο Λευτέρης Αντωνίου ήταν μία από αυτές. Ίσως και η μοναδική εξαίρεση. Τον «Λεφτέρ» τον λάτρεψαν όσο κανέναν άλλον και αποδέχτηκαν τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, όντας Έλληνας και Χριστιανός. Μάλιστα, ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής που τολμούσε να φορέσει σταυρό στο στήθος και μάλιστα κατά το άκουσμα του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, είχε το σθένος να βγάλει έξω από τη φανέλα τον σταυρό του, με μεγάλη περηφάνια, χωρίς ποτέ κανείς να του πει κουβέντα. Ήταν τόσο χαρισματικός ποδοσφαιριστής και ένας εξαίρετος άνθρωπος, που ποτέ δεν προκάλεσε το κοινό αίσθημα των Τούρκων.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Πρίγκηπο, ένα ταξίδι το οποίο είχαν κάνει αρκετοί εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, προκειμένου να καθίσουν δίπλα σε έναν θρύλο και να μάθουν τα... μυστικά της μπάλας. Ο Χακάν Σουκούρ, ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ όλων των εποχών στην Τουρκία, τον επισκεπτόταν πολύ συχνά για έναν καφέ και ποδοσφαιρική κουβέντα, με τις συμβουλές να είναι το απαραίτητο... συστατικό. Το ίδιο ταξίδι είχε κάνει και ο Ντέμης Νικολαΐδης, όταν το 2004 η ΑΕΚ είχε ταξιδέψει στην Πόλη, για το φιλικό με την Γαλατά, για τη συμπλήρωση 80 χρόνων ιστορίας της Ένωσης.

Μικρά για τον «Λεφτέρ»

* To 1943 στρατεύτηκε. Υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στον Τουρκικό στρατό κι ουσιαστικά άρχισε τη καριέρα του από τη Φενέρμπαχτσέ το 1947.
* Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο εργάστηκε για λίγο ως σχολιαστής στην εφημερίδα «Τερσουμάν».
* Στις 3 Μαΐου 2009 στο Καδή Κιόϊ, το προάστιο της Κωνσταντινούπολης αποκαλύφθηκε το άγαλμά του.
* Κιουτσούκ σημαίνει μικρός. Κι αυτό το Κιουτσούκ μπροστά από το επώνυμό του έγινε ένα με το όνομά του. Τον φώναζαν «μικρό» γιατί με το... ζόρι έφθανε το 1μ67 σε ύψος.
* Παντρεύτηκε κι απέκτησε τρία παιδιά. Κανένα όμως δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο.
* Ένας δρόμος στη Πρίγκηπο φέρει το όνομά του.
* Οι Τούρκοι όταν έπαιζε μπάλα τον αποκαλούσαν «καθηγητή»