Ο γέρος που ρεζίλεψε τους Ναζί...

Ο ήρωας στο μυαλό μας είναι συνήθως ένας άντρας νέος, δυνατός, έτοιμος να πέσει στη μάχη κάθε στιγμή. Η ιστορία όμως μας βγάζει συχνά λάθος...

Ο Ματβέι Κούζμιν ήταν ήδη 84 ετών όταν έγινε ένας πραγματικός ήρωας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Κούζμιν ήταν γνωστός από τα νιάτα ως «Biruiuk» (μοναχικός λύκος) και είχε επιλέξει να ζήσει μόνος του μέσα στο δάσος που βρισκόταν κοντά στην πόλη Κουρακίν που γεννήθηκε, στη Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να δουλέψει ως αγρότης σε φάρμα, προτίμησε να ζει μόνος του κυνηγώντας και ψαρεύοντας παράλληλα.

Την ηρεμία της ζωής του διατάραξε η 1η Ορεινή Μεραρχία των Γερμανών που έφτασε στο δάσος του λίγο μετά την επίθεση των Ναζί στη Ρωσία το 1942. Ο Γερμανός διοικητής βλέποντάς τον τόσο ηλικιωμένο και αδύναμο του πρόσφερε φαγητό, κηροζίνη και μια καραμπίνα για κυνήγι ζητώντας του σε αντάλλαγμα να τους οδηγήσει μέσα από το δάσος για να αιφνιδιάσουν τον Κόκκινο Στρατό βγαίνοντας από πίσω τους.

Αφού οι Γερμανοί πείστηκαν ότι ο... άκακος γεράκος θα τους μεταφέρει στο καλύτερο σημείο, για να κατακρεουργήσουν τους Ρώσους, ο Κούζμιν έστειλε κρυφά έναν από τους γιους του, για να ειδοποιήσει τον «Κόκκινο Στρατό» για το σχέδιο. Ο ίδιος οδήγησε τους Γερμανούς από ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι, ώστε να τους βγάλει στο κατάλληλο σημείο, όπου οι Ρώσοι θα μπορούσαν να τους επιτεθούν καλύτερα.

Πάρα πολλές ώρες περπατούσαν μέσα στο δάσος με τα πόδια να βυθίζονται ως τα γόνατα στο χιόνι. Ο 84χρονος Κούζμιν παρά την ταλαιπωρία κατάφερε να φέρει σε πέρας αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του.

Στις 13 Φεβρουαρίου οι Γερμανοί με τον Κούζμον έφτασαν στο σημείο που είχε επιλεχθεί για την ενέδρα και οι Ρώσοι βγήκαν από τις κρυψώνες τους που περίμεναν υπομονετικά και επιτέθηκαν στους Γερμανούς που δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τι είχε γίνει. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και σώμα με σώμα με το χιόνι να έχει πια βαφτεί κόκκινο από το αίμα των Γερμανών. Παρά τον βαρύ οπλισμό των Ναζί τουλάχιστον 50 σκοτώθηκαν και 20 ακόμα αιχμαλωτίστηκαν.

Για τους ήρωες όμως δεν υπάρχει ποτέ ευτυχισμένο τέλος. Ο Κούζμιν που άντεξε την διαδρομή ως εκεί έπεσε μετά από λίγο νεκρός από το όπλο του Γερμανού διοικητή. Ωστόσο, ίσως αυτό δεν είχε πια καμία σημασία. Η τελευταία του ύψιστη αποστολή να βοηθήσει την πατρίδα του είχε στεφθεί με επιτυχία και ίσως ο Γερμανός διοικητής πριν πυροβολήσει δεν πρόλαβε να δει στα χείλη του «Biruiuk» ένα παγωμένο από το κρύο χαμόγελο...

Η ιστορία του Κούζμιν ξεχάστηκε μέσα στην δίνη του χρόνου, ώσπου ο δημοσιογράφος Μπόρις Πολεβόι το 1948 έγραψε το άρθρο του «Η τελευταία μέρα του Ματβέι Κούζμιν» στην εφημερίδα Πράβντα και θύμισε ξανά σε όλους τον γερο-ήρωα. Ο «μοναχικός λύκος» ανακηρύχθηκε ήρωας από τη Ρωσία στις 8 Μαΐου 1965 κι έτσι έγινε ο γηραιότερος ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης. Η ιστορία του διδάσκεται στα μικρά παιδιά του δημοτικού σχολείου ως ένα ξεχωριστό μάθημα για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία για χάρη της πατρίδας, ενώ η Ρωσία τον τίμησε ξανά με ένα άγαλμά του που τοποθετήθηκε σε ένα σταθμό του μετρό.

Τελικά, ο άνθρωπος δε χρειάζεται δύναμη και νιάτα, για να γίνει ήρωας. Αυτό που αρκεί είναι το αδάμαστο πνεύμα και η ελπίδα πως μπορεί και αυτός να βοηθήσει, για να γίνει κάτι καλύτερο. Κι ας είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα κάνει...