Επιτέλους, ένα βράδυ χωρίς άγχος...

Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας.

Το έχω παράπονο όλα αυτά τα χρόνια, ότι η ΑΕΚ λατρεύει να είναι ψυχοφθόρα στα παιχνίδια της. Ακόμα και όταν νικάει, φροντίζει να το κάνει με τέτοιο τρόπο που να σου έχει πρώτα ρουφήξει όλες σου τις δυνάμεις και αντοχές. Με εντάσεις και...χτυποκάρδια στα τελευταία λεπτά σχεδόν όλων των αγώνων. Χτες ήταν μια απο τις ελάχιστες φορές που μας επέτρεψε  να καθήσουμε απο νωρίς αναπαυτικά στη θέση μας και να απολαύσουμε το ματς, χωρίς να χρειαστούμε εντατική ψυχοθεραπεία και...ποτο-θεραπεία μετά το 90', για να συνέλθουμε απο τα ψυχικά τραύματα.

Είναι κοινή παραδοχή ότι οι μεγάλες ομάδες ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες σε ένα βασικό πράγμα: η μεγάλη ομάδα, μόλις βάλει το πρώτο γκολ, αμέσως στοχεύει στο γρήγορο δεύτερο ώστε να πνίξει και να τελειώσει τον αντίπαλό της. Αντίθετα, οι υπόλοιπες ομάδες αν τύχει να βάλουν πρώτες γκολ, τότε (συνειδητά ή ασυνείδητα) υποχωρούν ελαφρώς στο γήπεδο, δίνουν χώρο και προσπαθούν να διαφυλάξουν το ένα γκολ. Δυστυχώς εδώ και πολύ καιρό η ΑΕΚ θυμίζει στο παιχνίδι της τις...υπόλοιπες ομάδες, και όχι τις μεγάλες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, μας έχει συνηθίσει να οπισθοχωρεί, λιγότερο ή περισσότερο, μόλις βάλει το πρώτο γκολ. Γι'αυτό ευθύνονται, κατά τη γνώμη μου, κυρίως δύο πράγματα: πρώτον, η απώλεια της φυσικής μας έδρας. Κακά τα ψέματα, η Φιλαδέλφεια έδινε φτερά στα πόδια κάθε κιτρινόμαυρου παίχτη, και τον έσπρωχνε σχεδόν από μόνη της να «τελειώσει» τον αντίπαλο με ένα άνετο 2-0 ή και 3-0 στο ημίχρονο. Και δεύτερον, η εδώ και πολλά χρόνια αποχή της ομάδας από τους τίτλους. Όταν μια μεγάλη ομάδα μένει για χρόνια χωρίς «κατσαρόλια», δυσκολεύεται να βρει τη νοοτροπία και την αυτοπεποίθηση της ομάδας που μπαίνει μέσα και τσακίζει τον αντίπαλο με 2-3 γρήγορα γκολ, πριν καν εκείνος προλάβει να αντιδράσει.

Χτες λοιπόν είχαμε μια ευχάριστη εξαίρεση από τον κανόνα του...ψυχοβγαλτικού ματς, το οποίο συνήθως μας προσφέρει η ΑΕΚ. Σε αυτό βέβαια, για να μην ενθουσιαζόμαστε παραπάνω από οσο πρέπει, συνετέλεσε και η μάλλον κακή εικόνα του Άρη, με τα πολλά κενά στην μεσαία γραμμή και τους στόπερ-ΑγιοΒασίληδες, που χαρίζουν αφειδώς δώρα σε όλα τα καλά παιδάκια. Ωστόσο αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την καλή γενική εικόνα της ΑΕΚ, ομαδικά και προσωπικά. Με έναν Κάλα να αποδεικνύει ότι ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ από αυτήν την εντεκάδα, με τον Καφέ να κάνει το πρώτο του πολύ καλό ματς της χρονιάς, με τον Λεονάρντο να έχει χτίσει φοβερή αυτοπεποίθηση ώστε να δοκιμάζει επιτυχημένα κοντρόλ πάνω στη γραμμή με το εξωτερικό φάλτσο ή με το κεφάλι, με τον Μπέλεκ να αποδεικνύει ότι του λείπει το γκολ αλλά όχι η δυναμική μπούκα, και με έναν Λύμπε να είναι τόσο μέσα στις φάσεις όσο ποτέ άλλοτε τη φετινή σεζόν. Ακόμα, με έναν Σάββα Γκέντζογλου στο δεύτερο ημίχρονο να είναι ασυνήθιστα προσηλωμένος, μαχητικός και δυναμικός, αφήνοντας κάποιες ελπίδες για τη συνέχεια, μιας και όλοι ξέρουμε πως ξέρει τεράστια μπάλα, αλλά χάνει πολύ σε μυαλό, αποφασιστικότητα και εργατικότητα μέσα στο γήπεδο.

Θα πρότεινα να μην επικρατήσει ενθουσιασμός για την εύκολη, άνετη και...αγχολυτική τριάρα, μιας και ακολουθούν δύο πολύ δύσκολα ματς με Λοκομοτίβ και ΠΑΟ. Κοινό χαρακτηριστικό των δύο προσεχών μας αντιπάλων, ότι διαθέτουν πολύ γρήγορους παίχτες στην μεσοεπιθετική και επιθετική τους γραμμή. Αυτό το τόσο μεγάλο έλλειμμα ταχύτητας που θα βρούμε μπροστά μας, μόνο με ομαδική δουλειά και έξυπνη τακτική μπορεί να καλυφθεί, ώστε να μη δώσουμε στους αντιπάλους το χώρο για να εκμεταλλευτούν τα γρήγορα πόδια των παιχτών τους. Πολύ σημαντική, συνεπώς, θα είναι στα δύο αυτά ματς η τακτική προετοιμασία από το Νίκο Κωστένογλου, που καλείται κόντρα σε δύο ταχύτερους αντιπάλους να αποδείξει ότι μπορεί και ξέρει να βρει τις λύσεις.

Αυτά για σήμερα. Και να θυμάστε: δεν ψαρώνουμε ποτέ!

Ο Ψαράς.