Ο δικός μας «Λύμπε» (ΦΩΤΟ & VIDEO)

Καλοκαίρι του '94 ήταν, στο «κλουβί» της Προοδευτικής στον Κορυδαλλό. Ένα, φαινομενικά, αδιάφορο φιλικό προετοιμασίας ανάμεσα στην «Πρόο» και τη «Μαύρη Θύελλα», που παραλίγο να γίνει... ροντέο, απ' τις συνεχείς διενέξεις του -τότε τερματοφύλακα της Καλαμάτας- Γιώργου Μύρτσου, με την εξέδρα. Θυμάμαι και το σκορ, 1-1, μ' ένα πανέμορφο κτύπημα φάουλ του Βίκτορ Πάντσιο, ενός ποδοσφαιριστή που ανήκε στην ΑΕΚ (δεν επέστρεψε ποτέ) και που μαζί με τον Θεοδωρόπουλο, είχαν παραχωρηθεί δανεικοί στην ομάδα του Κορυδαλλού.

Περισσότερο από κάθε τι, όμως, θυμάμαι τα επιφωνήματα θαυμασμού της εξέδρας, κάθε φορά που ένας ψιλόλιγνος Καλαματιανός, με το «10» στην πλάτη (σημειολογικά έπαιζε και δεκάρι, πίσω από τον Παπανδρέου και τον τοπ σκόρερ των μικρών κατηγοριών, Αντεμάρ), ερχόταν σ' επαφή με τη μπάλα. Πανέξυπνες εμπνεύσεις, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, ωριμότητα δυσανάλογη ενός παιδιού 18-19 χρονών. Ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος, ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο ο περιβόητος πρόεδρος της Καλαμάτας, Σταύρος Παπαδόπουλος, έλεγε ότι «ότι είναι η εγγύηση για μέλλον της ομάδας του, αλλά και ότι θ' αφήσει εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο».

Τα πρώτα χρόνια

Ως προς το πρώτο δικαιώθηκε εν μέρει, καθώς η μετέπειτα παρουσία της ομάδας, δεν είχε συνέχεια, στη μεγάλη κατηγορία, ως προς το δεύτερο δικαιώθηκε απόλυτα. Τον αποκάλεσαν και «Βασιλιά δίχως στέμμα», καθώς μέχρι το Κύπελλο που κατέκτησε φέτος με την ΑΕΚ, Ο Λυμπερόπουλος, είχε πάρει ένα πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής με την Καλαμάτα το 1995, ένα πρωτάθλημα Δ΄ Εθνικής με την Εράνη Φιλιατρών το 1993 και ένα πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας ΕΠΣ Μεσσηνίας το 1991, επίσης με την Εράνη Φιλιατρών, στην οποία ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο. Αλλά τα ράσα δεν κάνουν πάντα τον παπά και τα στέμματα τους βασιλιάδες!

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, ο «Λύμπε» κέρδισε την παραδοχή φίλων και αντιπάλων, ότι υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές της εποχής του και όχι μόνο, κι ας μην εξαργύρωσε σε ασήμι, τα πραγματικά επιτεύγματά του, μέσα και έξω από το γήπεδο.

Το καλοκαίρι του 1996, η ΑΕΚ ζούσε στους ρυθμούς της φυγής του Μπάγεβιτς, από τη μία και της έλευσης του Ντέμη, από την άλλη. Το όνομα του Νίκου Λυμπερόπουλου, ακουγόταν από την εποχή που πρωταγωνιστούσε με την Καλαμάτα, στη Β' Εθνική, αλλά τα 600.000.000 δραχμές, που δαπάνησε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, τον έστειλαν στην Παιανία.

Πήγε στον Παναθηναϊκό ακριβώς με τη λήξη της σεζόν (1996) που η ομάδα πήρε τον τελευταίο τίτλο της, καθώς άρχιζε το σερί του Ολυμπιακού, και αποχώρησε ακριβώς στην αρχή της χρονιάς (2003-04), που ο Παναθηναϊκός θα κατακτούσε το νταμπλ. Στο διάστημα αυτό, ούτε τη χαρά ενός Κυπέλλου δεν γεύτηκε, κι ας πήγε η ομάδα του τρεις συνεχόμενες φορές στον τελικό. Το 1997 ηττήθηκε 5-3 στα πέναλτι από την ΑΕΚ, το 1998 1-0 από τον Πανιώνιο και το 1999 2-0 από τον Ολυμπιακό. Το ματς της Ριζούπολης ήταν το καθοριστικό, αφού τότε αποφασίστηκε να γίνει «εκκαθάριση» στην ομάδα και ο Λυμπερόπουλος, παρ' όλο που εκείνη τη χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ήταν ένας από αυτούς που είδαν την... πόρτα της εξόδου.

Κεφάλαιο ΑΕΚ

Το εκπληκτικό «δώρο» των «πράσινων», εκμεταλλεύτηκε, με αρκετά επεισοδιακό τρόπο, η ΑΕΚ, καθώς το «φλερτ» άρχισε από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τη δεδομένη επιθυμία των οπαδών της Ένωσης, ν' αποκτήσουν ένα νέο είδωλο, μετά τη φυγή του Νικολαϊδη, για τη Μαδρίτη. Ο «Λύμπε» υπέγραψε τον Αύγουστο του 2003, στα γραφεία της Aegean, του Δημήτρη Μελισσανίδη στον Πειραιά. Ο «Τίγρης», παρότι δεν είχε κάποιο θεσμικό ρόλο, στα κοινά της ΠΑΕ, είχε «κλείσει» και τη μεταγραφή του Γιάννη Οκκά.

Παρότι εκείνη η ομάδα δεν δικαιολόγησε ποτέ, λόγω των γνώριμων διοικητικών καταστάσεων, τον τίτλο της "Dream Team", που της είχαν προσδώσει το καλοκαίρι του 2003, η έλευση του Λυμπερόπουλου, ήταν η αρχή μιας πανέμορφης σχέσης. Ο κόσμος της Ένωσης του έδειξε αμέσως την αγάπη του με τρόπο εντυπωσιακό, για ποδοσφαιριστή που ερχόταν από μεγάλο αντίπαλο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στον κρίσιμο προκριματικό των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα στην ελβετική Γκρασχόπερς (3-1), στη Λεωφόρο, όλο το γήπεδο αποθέωνε τον «Λύμπε» (που άνοιξε το σκορ), αμέσως μετά την απώλεια ενός πέναλτι, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για την ΑΕΚ.

Αυτός ανταπέδωσε, με τις εμφανίσεις του και κυρίως με τη συμπεριφορά του. Όταν στο τέλος της σεζόν, η ΑΕΚ βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης, ο Μεσσήνιος, όχι μόνο δεν προσέφυγε για να διεκδικήσει χρήματα και ελευθέρας, αλλά περίμενε καρτερικά μέχρι να δρομολογηθούν οι εξελίξεις με τον Ντέμη και τελικά παρέμεινε, για να ηγηθεί της νέας προσπάθειας.

Μέσα στο γήπεδο σήκωσε στις πλάτες του όλο το βάρος των δύσκολων χρόνων, σχεδόν αμέσως φόρεσε και το περιβραχιόνιο, μια χρονιά μάλιστα (2007) αναδείχθηκε και πάλι πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, έχοντας παράλληλα οδηγήσει την Ένωση, στην πρώτη νίκη της στο Τσάμπιονς Λιγκ, με το... μπομπόνι, κόντρα στη Λιλ. Τη σεζόν 2007-2008, ήταν το ιδανικό ταίρι του Ίσμαελ Μπλάνκο και με τον Ριβάλντο, από πίσω τους, η ΑΕΚ κυριάρχησε σε όλες τις κατηγορίες, πήρε το πρωτάθλημα, μέσα στα γήπεδα και το... έχασε στο CAS, με τη γνωστή υπόθεση Βάλνερ.

Το καλοκαίρι του 2008, η διοίκηση έκανε το μέγα λάθος να... διαλύσει την ομάδα αυτή και ο «Λύμπε», μαζί με τον Δέλλα (τι ειρωνεία) ήταν οι πρώτοι που αποδεσμεύτηκαν! Τότε αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό. Την ευκαιρία του την έδωσε η Άιντραχτ Φρανκφούρτης (η οποία τον περασμένο χειμώνα, πλήρωνε για να τον αποκτήσει...) κι εκεί έμεινε δύο χρόνια. Η πρώτη σεζόν ήταν η καλή, καθώς αγωνίστηκε σε 29 ματς της Μπουντεσλίγκα και πέτυχε 9 γκολ. Η δεύτερη δεν ήταν ανάλογη, με 21 ματς (τα περισσότερα ως αλλαγή) και μόλις 1 γκολ. Έτσι το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψε στη βάση του, στο ποδοσφαιρικό του «σπίτι», όπως, πλέον, επιβεβαιώνεται. Τα χρόνια πέρασαν, οι αντοχές μειώθηκαν, όμως, ο «Λύμπε» ήταν καθοριστικός όπου χρειάστηκε. Με την ψυχή του, το μυαλό του, αλλά και την αγάπη του, για την ομάδα.

Κεφάλαιο Εθνική Ομάδα

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο και για την Εθνική ομάδα, με 67 συμμετοχές και 13 γκολ. Φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Ανδρών στις 24 Ιανουαρίου 1996, σ' ένα φιλικό με το Ισραήλ στη Χαλκίδα (2-1). Προπονητής ο Κώστας Πολυχρονίου, ο οποίος τον ήξερε καλά από την Εθνική Ελπίδων, στην οποία τον είχε βασικό στέλεχος (23 συμμετοχές και 15 γκολ) σε περίοδο που η ομάδα εντυπωσίασε. Μάλιστα ήταν στέλεχος και της Εθνικής που έφτασε μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Ελπίδων στο Βουκουρέστι, με προπονητή τον Γιάννη Κόλλια. Με δύο δικά του γκολ στα ημιτελικά, η Ελλάδα νίκησε 3-0 την Ολλανδία και προκρίθηκε.

Όμως, και στην Εθνική ομάδα η τύχη του έκανε τα τερτίπια της, αφού δεν βρέθηκε στις επιλογές του Ότο Ρεχάγκελ για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Έτσι, στερήθηκε αυτό τον ύψιστο τίτλο, παρότι επέστρεψε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Ο ΝΙΚΟΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

ΣΕΖΟΝ ΟΜΑΔΑ ΚΑΤ. ΣΥΜΜ. ΓΚΟΛ

1993-94 Εράνη Φιλιατρών Γ 8 5

1994-96 Καλαμάτα Β-Α 78 20

1996-03 Παναθηναϊκός Α 186 72

2003-08 ΑΕΚ Α 141 67

2008-10 Άιντραχτ Φρ. Α 50 10

2010-11 ΑΕΚ Α 14 5