Ο Μπένιαμιν Βέρμπιτς μίλησε στη Nova για το ματς με την ΑΕΚ, το γκολ του στη Λεωφόρο, τις φιλοδοξίες του με τον Λεβαδειακό και τη θητεία του στο Παναθηναϊκό:
Έχεις πλέον ενταχθεί στην ομάδα από τον Ιανουάριο, και πρέπει να ξεκινήσω αυτή τη συνέντευξη από το τελευταίο παιχνίδι. Σκόραρες ένα γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό, την πρώην ομάδα σου, και στέρησες από την παλιά σου ομάδα τη νίκη. Τι συναισθήματα σου έφερε εκείνη η στιγμή; Είδαμε ότι δεν πανηγύρισες το γκολ, αλλά τι ακριβώς υπήρχε στο μυαλό και στην καρδιά σου;
«Ναι, μιλήσαμε με κάποια παιδιά στο πούλμαν, με ρώτησαν τι θα κάνω αν σκοράρω, και τους είπα ότι δεν θα πανηγυρίσω, γιατί σέβομαι την ομάδα, τους φιλάθλους. Δηλαδή, μετά από όλες τις καταστάσεις που έζησα με τον Παναθηναϊκό, δεν ήταν το καλύτερο, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες, που δεν έπαιζα κτλ., υπήρχαν πολλά συναισθήματα. Φυσικά θέλω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου στη νέα μου ομάδα, ενώ ταυτόχρονα σέβομαι τον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτό δεν πανηγύρισα, αλλά σκόραρα, έκανα τη δουλειά μου».
Ένιωσες δηλαδή ότι είχες κάτι να αποδείξεις;
«Όχι, αυτό τελείωσε. Είχα συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, λύθηκε, άνοιξα ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου και αυτό τώρα είναι ο Λεβαδειακός, εκεί δίνω το 100%».
Πολλοί φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, όταν σε είδαν έτοιμο να μπεις στο γήπεδο, σκέφτηκαν «ωχ, θα σκοράρει». Ένιωσες το ίδιο;
«Ναι, αισθανόμουν καλά, ήθελα πολύ να παίξω κιόλας, γιατί ήταν στη Λεωφόρο, λατρεύω αυτό το γήπεδο, την ατμόσφαιρα, θυμάμαι φοβερά παιχνίδια εκεί. Είναι το αγαπημένο μου γήπεδο στην Ελλάδα, οπότε μου αρέσει πολύ να παίζω εκεί. Ένιωθα επικίνδυνος μέσα στο παιχνίδι, και το αποτέλεσμα ήταν το γκολ».
Πώς είναι η καθημερινότητά σου στον Λεβαδειακό; Τι απολαμβάνεις περισσότερο στην ομάδα;
«Το πρωί ξυπνάω, πάω προπόνηση, προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε μέρα, να δίνω το μάξιμουμ, να κάνω αποκατάσταση, μετά ωραίο μεσημεριανό με τους συμπαίκτες και ίσως έναν καφέ, Fredo Espresso, τον λατρεύω, μια βόλτα και σπίτι Η ζωή του επαγγελματία ποδοσφαιριστή είναι πολύ βαρετή, κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά δεν μπορείς να είσαι στον ήλιο όλη μέρα, γιατί δεν θα αποδώσεις την επόμενη».
Είναι πιο ήρεμη η ζωή στη Λιβαδειά και στην περιοχή, αντί για την Αθήνα;
«Ναι, σίγουρα. Πηγαίνω όμως ακόμα συχνά στην Αθήνα, ο γιος μου ζει εκεί, κι αυτός είναι ένας λόγος που έμεινα στην Ελλάδα. Οπότε έχω κοντά μου τον γιο μου, ταξιδεύω μερικές φορές για μια νύχτα ή μια μέρα να τον δω, κι αυτή είναι πάνω-κάτω η ζωή μου».
Ξαναβρέθηκες με αρκετούς πρώην συμπαίκτες σου από τον Παναθηναϊκό στη νέα σου ομάδα, αυτό έκανε την προσαρμογή πιο εύκολη;
«Φυσικά, ήταν πολύ πιο εύκολο να ενταχθώ, γνώριζα πολλούς παίκτες. Είχα παίξει με έναν από αυτούς και στη Λέγκια. Με όλους κρατήσαμε επαφή και όταν έφυγαν, οπότε ξαναγίναμε ομάδα. Πιστεύω ότι φέτος έχουμε μια πολύ καλή, δεμένη ομάδα και ελπίζω για το καλύτερο».
Τώρα, για τον νέο σου προπονητή, τον Νίκο Παπαδόπουλο. Τι ξεχωρίζεις στη δουλειά του; Τι φέρνει στην ομάδα, στην ατμόσφαιρα, στα αποδυτήρια;
«Τον ξέρω καλά και νιώθω ότι κάτι καλό γίνεται στον Λεβαδειακό. Δουλεύουμε μαζί τέσσερις-πέντε μήνες τώρα και πιστεύω ότι είναι πολύ καλός προπονητής, με μεγάλη ποιότητα στην τακτική. Προσαρμόζεται πολύ καλά στον αντίπαλο, ξέρει πότε να αλλάξει κάτι, νομίζω αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Κρατάει και θετική ατμόσφαιρα στην προπόνηση. Φυσικά, είναι πιο εύκολο όταν έρχονται και καλά αποτελέσματα, οπότε τον εμπιστευόμαστε 100%. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να έχεις την πλήρη υποστήριξη της ομάδας, ώστε να δίνει το μάξιμουμ για σένα μέσα στο γήπεδο».
Από το παρόν στο παρελθόν. Αν γυρίσουμε λίγο πίσω, πώς βλέπεις την περίοδό σου στον Παναθηναϊκό;
«Μερικές φορές είναι δύσκολο να κοιτάς πίσω, αλλά όσο περνά ο χρόνος, μένουν μόνο οι καλές αναμνήσεις. Φυσικά, με στεναχωρεί που δεν πήραμε το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, γιατί νομίζω ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού το αξίζει ήδη, έχει περάσει πολύς καιρός. Πριν έρθω στην Ελλάδα δεν ήξερα πόσο μεγάλος είναι ο Παναθηναϊκός στη χώρα. Τώρα το ένιωσα αυτά τα τρία χρόνια. Για μένα είναι ακόμα η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Και όταν κοιτάω πίσω, αυτή είναι η μεγαλύτερη λύπη μου: που δεν πήραμε το πρωτάθλημα, ειδικά την πρώτη χρονιά, όταν νομίζω ότι ήμασταν η καλύτερη ομάδα της λίγκας».
Τι συνέβη τότε στο ματς στο Καραϊσκάκη;
«Πολλοί παίκτες ήταν άρρωστοι στο ματς του Καραϊσκάκη, αλλά πήγαμε να παίξουμε το παιχνίδι. Αν μπορείς να παίξεις, πρέπει να παίξεις, δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό. Αν είσαι εκεί, παίζεις 90 λεπτά. Δυστυχώς δεν πήγε όπως ελπίζαμε. Ακόμα το σκεφτόμαστε και είναι λυπηρό, γιατί ήμασταν τόσο κοντά».
Πιστεύεις ότι χάσατε το πρωτάθλημα μόνο εξαιτίας εκείνου του αγώνα;
«Όχι. Είχαμε προβάδισμα 8 βαθμών τον Φεβρουάριο, αν θυμάμαι καλά. Έπρεπε να είχαμε κάνει καλύτερη δουλειά πριν από εκείνο το ματς. Δεν εξαρτιόταν όλο το πρωτάθλημα από το ματς στο Καραϊσκάκη. Φυσικά, εκείνο το παιχνίδι άλλαξε πολλά στο μυαλό, και είχαμε κι άλλα ματς μετά, αλλά δεν χάσαμε το πρωτάθλημα μόνο γι’ αυτό».
Τι άλλο θυμάσαι;
«Θυμάμαι το ματς με τον Ιωνικό, θυμάμαι το ματς με τον Βόλο, αυτά είναι ήδη 4 βαθμοί. Αν θέλεις να πάρεις πρωτάθλημα, πρέπει να κερδίζεις και στις κακές μέρες, ακόμα και με 1-0. Έτσι παίρνεις πρωτάθλημα. Για παράδειγμα, η Ρεάλ Μαδρίτης κερδίζει πολλά παιχνίδια ακόμα και στις πολύ κακές μέρες της».
Σαν άτομο, πιστεύεις ότι ίσως μπορούσες να μείνεις περισσότερο στον Παναθηναϊκό;
«Μετά την πρώτη χρονιά ήμασταν όλοι λίγο στεναχωρημένοι. Θέλαμε να επιστρέψουμε την επόμενη με νέα δύναμη, να αποδείξουμε ότι μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Αλλά έγιναν πάρα πολλές αλλαγές, αλλάξαμε δύο προπονητές, και στο τέλος ήρθε κι ο κύριος Κόντης. Ήθελα να μείνω και την τελευταία χρονιά του συμβολαίου μου, την τρίτη, αλλά όταν γύρισα από το Euro, κάποια πράγματα άλλαξαν. Δεν έμαθα ποτέ τι ακριβώς. Κάποιος έλεγε το ένα, άλλος το άλλο. Το μόνο που ήξερα είναι ότι δεν με άφησαν να συμμετέχω στην ομάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού δεν ήμουν στην αποστολή, και μετά δεν έκανα ούτε προπόνηση με την ομάδα για έξι μήνες. Φυσικά, στο τέλος η εμπειρία ήταν δύσκολη. Αλλά για να αποδείξεις ότι ανήκεις στον Παναθηναϊκό… δεν μπορείς να το αποδείξεις πια. Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε, προχωράς στη ζωή σου».
Και τώρα λοιπόν, αυτό το κεφάλαιο έκλεισε, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει με τον Λεβαδειακό. Τι ελπίζεις να πετύχεις εδώ και τι θέλεις να δείξεις στον κόσμο φορώντας τη φανέλα του Λεβαδειακού;
«Όπως βλέπετε, έχουμε καλή ομάδα φέτος, πήραμε βαθμό από μεγάλη ομάδα, και κερδίσαμε κι άλλο ματς, έχουμε τέσσερις βαθμούς, καλή αρχή για μας. Θέλουμε να πάμε παιχνίδι με παιχνίδι, δεν έχουμε στόχο συγκεκριμένο στο τέλος της σεζόν. Αλλά σίγουρα δεν παλεύουμε μόνο για την παραμονή, πιστεύω αξίζουμε ψηλότερα. Όπως είπα, πάμε βήμα-βήμα και θα δούμε τι θα φέρει το τέλος της σεζόν».
Παιχνίδι με παιχνίδι, και το επόμενο είναι με την ΑΕΚ, άλλη μια μεγάλη ομάδα μπροστά σας. Περισσότερο κίνητρο; Τι περιμένεις;
«Παίζουμε στην έδρα μας, καλό για εμάς. Καλό είναι επίσης ότι θα έρθουν πολλοί φίλαθλοι της ΑΕΚ, το γήπεδο θα γεμίσει. Είναι απογοητευτικό να παίζεις μπροστά σε 1.000–2.000 κόσμο. Οπότε θα είναι σπουδαίο παιχνίδι, στις 8 το βράδυ, τέλειες συνθήκες. Θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα, με πολλούς καλούς παίκτες, αλλά έχουμε και εμείς τα σχέδιά μας. Δύσκολο παιχνίδι για εμάς, αλλά δεν τα παρατάμε εύκολα».
Δύσκολο και για εκείνους;
«Ελπίζω! Θα δούμε, θα προσπαθήσουμε το καλύτερο, θα δώσουμε όλοι το 100% και θα δούμε το αποτέλεσμα».
