Η ΑΕΚ φιλοξενείται από την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες για τα playoffs του Conference League και οι αναμνήσεις… ξαναζωντανεύουν.
Ένα ψαλιδάκι και ένα γκολ που δεν θα ξεχαστεί ποτέ, Ούτε από τον ίδιο, ο οποίος το φυλάσσει ακόμη στο κινητό του και συνεχίζει να τον «ανεβάζει» κάθε φορά που το βλέπει.
Ο Μπρούνο Τσιρίλο μίλησε στο sport-fm.gr για εκείνη τη βραδιά, αλλά και τη συνολική εμπειρία του από την Ελλάδα.
Χαρακτηρίζει ως… λεπτομέρειες τα συστήματα και τις τακτικές, τονίζοντας πως πάνω από όλα είναι το πάθος και η θέληση του ίδιου του ποδοσφαιριστή.
Τέλος, αναλύει το προφίλ του Νταβίντε Καλάμπρια, ενώ αποκαλύπτει και τον πιο δύσκολο αντίπαλο που αντιμετώπισε στην Ελλάδα.
Με τι ασχολείσαι τώρα;
«Είμαι σκάουτερ σε ένα μανατζερικό γραφείο. Πιο πολύ είμαι στην Ιταλία, αλλά έρχομαι και στην Ελλάδα. Περνάω τουλάχιστον ένα δεκαήμερο στην Ελλάδα με την κόρη μου».
Έχει διαφορές από το να είσαι παίκτης;
«Βέβαια. Είσαι πάλι στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν υπάρχει σίγουρα το ίδιο πάθος, η ίδια ένταση. Παρόλα αυτά μου αρέσει πάρα πολύ γιατί όταν τελειώνει η καριέρα σου στο ποδόσφαιρο, το μόνο πράγμα που δεν θέλεις να αφήσεις ποτέ είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει γιατί πηγαίνω να βλέπω αγώνες, πηγαίνω να βλέπω παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο. Ακόμα έχω μέσα μου την αδρεναλίνη. Δεν με έχει αφήσει ποτέ και είναι κάτι που το κάνω με την καρδιά και μ' αρέσει πάρα πολύ».
Φαντάζομαι ότι είναι δύσκολη η μετάβαση από ποδοσφαιριστή σε σκάουτερ. Έχεις αναφερθεί και ο ίδιος για αυτή τη δυσκολία και τη μάχη σου με την κατάθλιψη.
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Βρίσκεσαι σε αδρεναλίνη κάθε μέρα και ξαφνικά… σταματάς. Αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο και σε κρατάει πίσω. Δυστυχώς αυτό δεν θα φύγει τόσο εύκολα. Θέλει πάρα πολύ δουλειά από πίσω. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ δυνατός. Η ζωή μπορεί να σε βάλει σε δύσκολη στιγμή. Εκεί πρέπει να είσαι δυνατός και θα περάσει. Σήμερα είμαι καλύτερα. Όταν είσαι δυνατός και δεν φοβάσαι για τίποτα, τότε όλα θα πάνε καλά».
Σου λείπει κάτι από το ποδόσφαιρο;
«Σου λέω αλήθεια. Δεν είναι και μου λείπει κάτι σαν ποδόσφαιρο. Γιατί όταν έπαιζα, μου έδωσε πάρα πολλά. Πιστεύω και ότι εγώ σαν Μπρούνο έχω δώσει πάρα πολλά σε αυτό. Γιατί ακόμα και σήμερα, πάρα πολύς κόσμος με θυμάται. Αυτό είναι το πιο όμορφο για έναν ποδοσφαιριστή. Ακόμα και οπαδοί άλλων ομάδων με θυμούνται και μου μιλούν με πολύ καλά λόγια».
Όπως λες σου έδωσε πολλά το ποδόσφαιρο, σου στέρησε, όμως, κάτι;
«Δεν θα το έλεγα… Το να γίνω ποδοσφαιριστής είναι κάτι που ήθελα από μικρός και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ για να φτάσω εκεί που έφτασα. Ήξερα από μικρή ηλικία ότι ήθελα να το κάνω. Σίγουρα μου έχει δώσει πολλά, μα μου έχει στερήσει κιόλας. Κάτι το οποίο όμως συμβαίνει και σε κάποιον που δεν είναι ποδοσφαιριστής. Είναι νορμάλ. Έχω χάσει κάποιες στιγμές με την οικογένεια, δεν έχω πάει πολύ διακοπές, μα αυτό είναι νορμάλ για μένα. Το ήθελα τόσο πολύ από μικρός και ήξερα από την αρχή ότι θέλω να κάνω αυτό. Δεν ήταν πρόβλημα για μένα».
Συνειδητοποίησες εκείνη τη στιγμή τι έκανες;
«Ναι, από την πρώτη στιγμή που είδα την μπάλα να πάει μέσα, κατάλαβα ότι είναι ένα όμορφο γκολ. Αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή, γιατί μόλις τελείωσε το παιχνίδι και δεν είχαμε προκριθεί στην επόμενη φάση του Champions League, είχα στεναχωρηθεί πολύ».
Πώς θυμάσαι εκείνη τη σεζόν στο Champions League;
«Κάναμε πολύ μεγάλες νίκες με Μίλαν, με Λιλ, δύο ισοπαλίες με την Άντερλεχτ. Ήταν κάτι απίστευτο γιατί είχα στο μυαλό να παίξω στο Champions League. Βασικά ήταν ένα όνειρο. Και το πέτυχα με μια μεγάλη ομάδα έξω από την Ιταλία. Ήταν κάτι το φανταστικό για μένα. Γιατί κερδίσαμε και τη Μίλαν (σ.σ. Ο Τσιρίλο είχε αγωνιστεί με την Ίντερ). Κερδίσαμε μέσα στο ΟΑΚΑ με 80.000 κόσμο. Μετά όλοι στην Ελλάδα μιλούσαν για αυτό το παιχνίδι. Για μένα αυτή η περίοδος ήταν πάρα πολύ όμορφη».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη πατώντας ΕΔΩ
Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!
Η σιχαμένη Μίλα έκατσε στα αυγά της με τη Λιλ μέσα στο Μιλάνο τότε, ενώ είχε ήδη περάσει, και μας άφησε εκτός παρά τον ηρωικό εκείνο αγώνα. Θυμάμαι τον Ντελίμπασιτς να χτυπάει στο κεφάλι με τον Χετεμάι και μετά να κάνει ράματα χωρίς αναισθητικό για να συνεχίσει.