«Εγώ το καλό θέλω να κρατάω»

Θέλω να σας εξομολογηθώ πως σε αυτή την μοναδικά υπέροχη, από φυσική ομορφιά, χώρα που έτυχε να γεννηθώ πριν 43 χρόνια, πολλά πράγματα δεν μπορούσα να κατανοήσω. Πολλά πράγματα βασικά συνεχίζω να μην κατανοώ, ως προς το πώς λειτουργεί και πορεύεται. Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος.

Μία κουκίδα στο χάρτη και ως λαός έχουμε πετύχει πάρα πολλά. Τόσα πολλά που άλλοι λαοί, μεγαλύτεροι σε έκταση και πληθυσμό, ούτε που έχουν φανταστεί ποτέ ότι μπορούσαν να πετύχουν. Κι όμως αυτή η τεράστια Ελλάδα των μεγάλων Ελλήνων που γέννησαν τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό, τη δημοκρατία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτή η Ελλάδα του σήμερα, αυτή η Ελλάδα και ο λαός της εδώ και δεκαετίες ζει σε ένα ροζ συννεφάκι, αμέτοχος σε όλα θλιβερά γίνονται στον τόπο του. Φωτιές, πλημμύρες, χιόνια, καταστροφές, νεκροί.   

Ακόμα και τον εαυτό μου έχω πιάσει τα τελευταία χρόνια να γίνονται πράγματα θλιβερά και να παρακολουθώ «παγωμένος». Σαν να θεωρώ φυσιολογικά. Εγώ, εσύ, όλοι μας να υπομένουμε τόσα πολλά. Να βιώνουμε μία καθημερινότητα χωρίς υποδομές από την παιδική μας ηλικία μέχρι τα βαθιά μας γεράματα – όσοι κι αν φτάσουμε μέχρι εκεί. Ποτέ δεν είχα καταλάβει γιατί η Ελλάδα πέρασε 400 χρόνια σκλαβιάς μέχρι να έρθει η Επανάσταση και μετά γιατί οι Ήρωες αυτής βιώσαν θλιβερό τέλος από τους ίδιους τους Έλληνες.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί Έλληνας σκότωνε Έλληνα στον εμφύλιο. Αδερφός σκότωνε αδερφό, ενώ λίγα χρόνια πριν όλοι μαζί πολέμησαν ως Έλληνες - ήρωες στην κατοχή. Γιατί χρειάστηκαν να περάσουν 7 χρόνια χούντας. Πολλά! Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως… Αργά ή γρήγορα, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, ο λαός ξυπνά, ενώνεται, απαιτεί και στο τέλος ΝΙΚΑ. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Ξεχνά τα προσωπικά του ρουσφέτια που ζητά συχνά – πυκνά από «φίλους πολιτικούς», γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει. Επιτέλους αντιλαμβάνεται ότι σε μία κοινωνία αξιών, δικαιοσύνης, υποδομών, εργασίας δεν θα έχει ανάγκη κανέναν «φίλο – πολιτικό» να του ζητήσει κάποιο ρουσφέτι. Δεν θα τον έχει ανάγκη!

Το πρωί της Παρασκευής ήμουν κι εγώ στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί με τα κουμπαράκια μου κινήσαμε με τα πόδια από την Ηλιούπολη για το κέντρο. Όλα τα μαγαζιά κλειστά, όπως στον κορονοϊό. Αλλά όλος ο κόσμος στους δρόμους να προχωρά. Χωρίς κανένα φόβο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τρομοκρατία των λαών: ο φόβος που του ποτίζουν. Οι δρόμοι δεν ήταν άδειοι όπως στον Covid. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι. Άνθρωποι κάθε ηλικίας εκεί. Ήρεμοι. Συνειδητοποιημένοι. Αποφασισμένοι, θαρρώ, για να μπει (επιτέλους) ένα τέλος και να στείλει τα δικά του πολλά μηνύματα. 

Ο κόσμος ήταν ήδη πολύς αρχές της Συγγρού, όταν φτάσαμε (λίγο μετά τις 11)! Σιγά – σιγά φτάσαμε μέχρι το Ζάππειο. Δεν πήγαινε παρακάτω. Σε όλη αυτή διαδρομή δεν ακούστηκε ούτε ένα σύνθημα για κάποιο πολιτικό. Δεν άκουσα ούτε ένα υβριστικό σύνθημα. Η διαδρομή μεγάλη. Ο κόσμος δίπλα μου χιλιάδες. Μία σιωπή σε ένδειξη πένθους για τους συνανθρώπους μας που έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή πριν δύο χρόνια, επειδή στη χώρα στην οποία έτυχε να είναι, ψηφίσαμε και εκλέξαμε ανθρώπους ανίκανους να διασφαλίσουν κάτι φαινομενικά τόσο απλό σε μία χώρα υποδομών: ένα ταξίδι με ένα τρένο!

Τι απαιτούμε ως Έλληνες πολίτες που η χώρα μάς ρουφάει ουκ ολίγα ευρώ (παλαιότερα δραχμές); Κάτι που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μία χώρα που οι πολιτικοί της είναι ικανοί και σέβονται αυτούς που τους ψήφισαν και τους πληρώνουν αδρά: Απαιτούν παιδεία. Απαιτούν καλύτερα σχολεία, που βλέπεις το 2025 παιδιά στο κέντρο της Αθήνας να κάνουν μαθήματα σε κοντέινερ. Απαιτούν υγεία, που πεθαίνει κόσμος στα ράντζα ή περιμένει μήνες ή ακόμα και χρόνια για να τον εξετάσει ένας γιατρός ή να χειρουργηθεί. Απαιτεί ασφάλεια στις μετακινήσεις του. Απαιτεί από την Αστυνομία να προστατεύει τον πολίτη και όχι να είναι απέναντι. Απαιτεί δικαιοσύνη σε ΟΛΑ και όχι καθυστερήσεις στα πάντα, μέχρι να «πέσει η σκόνη». Απαιτεί να μην πληρώνει το ρεύμα... χρυσό, τον... καφέ 2,2 ευρώ, το... σουβλάκι 3 ευρώ και βάλε(για να μην πάω στα άλλα). Απαιτεί μία ανθρώπινη καθημερινότητα, χωρίς να τον νοιάζει ποιος ειναι στις καρέκλες. Απαιτεί να ΖΕΙ και να φεύγει από τη ζωή με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Απαιτεί πολιτικούς με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον πολίτη που κάνε 4 χρόνια πρέπει να πηγαίνει να ψηφίζει... Για πρώτη φορά νομίζω ένιωσα ελπίδα σήμερα... Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως είπαμε και στην αρχή.

Η Μαρία Καβογιάννη είχε πει στο “Maestro”: «Δεν είναι τρομερό πως μερικές φορές οι άνθρωποι αν βρούμε μια αφορμή και ενωθούμε είναι ικανοί για το απόλυτο καλό; Και την επόμενη στιγμή μπορεί να το διαλύσουμε. Εγώ το καλό θέλω να κρατάω».

ΥΓ: Διάλεξα μία φωτογραφία από τη λαοθάλλασα που βγήκε στους δρόμους (και) στη Θεσσαλονίκη, για να κατανοήσουμε ότι η προπαγάνδα που δυστυχώς ξεκινά και μέσα από ανθρώπους του ποδοσφαίρου είναι απλά… προπαγάνδα που πρέπει να τσακιστεί. Δεν υπάρχει Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία διαχώριση πόλεων και ανθρώπων ούτε για αστείο… Όλοι μαζί είμαστε και ας διαφωνούμε σε πολλά! Όλοι μαζί ζούμε κάτω από τον υπέροχο αυτό ουρανό και πατάμε την ευλογημένη Ελληνική γη. Όποιον Έλληνα ή ξένο τολμά να υποβιβάσει τον τόπο μου ή να παίξει με τη νοημοσύνη μου πρέπει να μένει στο περιθώριο! Όχι σε όσους προκαλούν διχασμό, όχι σε αυτούς που δεν σέβονται ούτε τους ίδιους τους εαυτούς, όχι στους… μπαχαλάκηδες. Σεβασμό στους πολίτες όλου του κόσμου, όποιο χρώμα ή πιστεύω έχουν. Σεβασμό σε αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους τόσο άδικα! Δεν είναι όλα ίντριγκα και μικροπολιτικές! Ας γίνουμε άνθρωποι. Ας γίνουμε, επιτέλους, άνθρωποι αποφασισμένοι μπας και παραδώσουμε μία καλύτερη Ελλάδα στα παιδιά που κάνουν ακόμα μαθήματα σε κοντέινερ και σε αυτά που θα έρθουν, όταν εμείς θα έχουμε φύγει...