Δεύτερη φορά αθάνατος! 

Για μένα η εικόνα που είδα από την ζωή μου στην ζωή του, ήταν το κλωστουφαντουργείο. Εκεί που δούλευαν οι γονείς μου όλη τους την ζωή. Όχι στο ίδιο εργοστάσιο αλλά το Μάντσεστερ της Ελλάδας, η Νέα Ιωνία, από τα αργαλειά ζούσε και πρόκοψε. Η άλλη εικόνα ήταν η πόρτα, η μεταλλική με τα σχέδια και το τζάμι από μέσα στο σπίτι της Γεσθημανής σαν την πόρτα του πατρικού μου. Και το “Γιαβρή” μου που του είπε η θεία του στο τραπέζι, όπως μου έλεγε πάντα  η θεία μου η Φιλιώ. Βούρκωσα κι εγώ αλλά είμαι 55. Πως εξηγείται δυο κοπέλες δίπλα μου λίγο πάνω από τα 30 να είναι με ένα χαρτομάντιλο στα χέρια σε όλη την ταινία; Γιατί ψιθύριζαν τα τραγούδια χωρίς να τα ξέρουν; Έλα Ντε; 
Σε μια γεμάτη αίθουσα, στο πιο ταπεινό… village που δεν γέμιζαν ποτέ οι αίθουσες του όσπου ήρθε  το “Υπάρχω” και κάθε μέρα παίζει ανά μία ώρα για όποιον προλάβει να βγάλει εισιτήριο, είδα κι εγώ την ταινία φαινόμενο. Που όπως όλα τα πραγματικά φαινόμενα δεν εξηγείται. Μια ταινία φαινόμενο για το απόλυτο φαινόμενο που έβγαλε αυτή η χώρα και όπως φάνηκε με τόσα νέα παιδιά που όχι απλά είδαν την ταινία αλλά την έζησαν φαίνεται πως έχει περάσει μέσα στο Dna μας. Των πολλών. Οχι όλων. Κι ο Καζαντζίδης άλλωστε ποτέ δεν ήταν όλων. Σίγουρα όμως ήταν των πολλών.Ολων αυτών που στο τέλος χειροκρότησαν αυθόρμητα. Εκεί που ήμουν εγώ αλλά και σε όλες τις άλλες αίθουσες όπως διάβασα και μου είπαν. 
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άκουσα πρώτη φορά τραγούδι του, άλλωστε είναι σίγουρο πως το πρώτο το άκουσα όταν η μνήμη δεν συγκρατεί. Θυμάμαι όμως πως το επίθετο του το έμαθα πολύ καιρό μετά. Νόμιζα πως τον έλεγαν Στελάρα. Σκέτο. Ο πατέρας μου δεν ήταν φανατικός με την μουσική. Όμως δεν μπορούσε να μην ακούει το σάουντρακ της ζωής του. Όταν απολύθηκε από το στρατό μετά από 5 χρόνια, τα 4 σε πόλεμο τον χειρότερο που υπάρχει, έμενε στον θείο του στην Καλογρέζα και μέχρι να μπορέσει να μαζέψει λεφτά να πάρει τα πρώτα του καλά ρούχα δούλευε και… κυκλοφορούσε με τα στρατιωτικά ενώ είχε απολυθεί. Αυτός είναι ο Καζαντζιδισμός για μένα και λίγα πράγματα με κάνουν πιο περήφανο στη ζωή μου. Η μάνα ήρθε 17 χρονών από το χωριό που είχε δύο φορές καεί από τους Γερμανούς για αντίποινα, την δεύτερη από τα θεμέλια, έχοντας κάνει πέντε τάξεις δημοτικού σε ένα χρόνο. Αυτός είναι ο Καζαντζιδισμός. Για μένα. Για εσένα είναι κάτι άλλο Η ξενιτιά με το όραμα της καλύτερης ζωής. Τα βάσανα. Και οι αγάπες που μέσα στα βάσανα γεννήθηκαν κι αυτές. Και πάντα αυτός ο αδιόρατος φόβος μην βρεθείς από τα ψηλά στα χαμηλά κι από τα πολλά στα λίγα. Και να υπάρχει ένα σπίτι. Για την οικογένεια και μετά για το παιδί. Για τον πρόσφυγα και τον εργάτη το ΣΠΙΤΙ ήταν τρόπαιο και η μεγαλύτερη ασφάλεια μαζί. Το αποτύπωμα πάνω στη γή των ανθρώπων που όχι απλά δεν τους χαρίστηκε τίποτα αλλά τους στερήθηκαν και τα ελάχιστα που είχαν. Των ανθρώπων που ακόμη κι αν είχαν γιο τον Καζαντζίδη όπως η Γεσθημανή που όταν ήταν ήδη Στελάρας του έβαλε χέρι που δεν έμαθε μια τέχνη να εξασφαλιστεί! Η Γεσθημανή που το όνομα της φωνάζει προσφυγιά όπως όλα τα ονόματα που δεν είναι Άγιοι αλλά Άγιοι τόποι λόγω της απαγόρευσης των Οθωμανών μια περίοδο να δίδονται ονόματα Αγίων και της εξυπνάδας και της εφευρετικότητας των Χριστιανών της Ανατολής… Γεσθημανή, Σιμέλα, Ναζαρέτ… 
Αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός όλων των ηλικιών και όλων των τάξεων για το “Υπάρχω” δείχνει πως τελικά έχει περάσει στο DNA των γενεών όσο μακριά κι αν έζησαν από την εποχή που ο Στελάρας μεσουρανούσε και συνεχίζει να ΥΠΑΡΧΕΙ. Είμαι από την γενιά που είδε εκείνη την ιστορική εκπομπή των Ρεπόρτερς όπως οι πιστοί παρακολουθούν μια λειτουργία. Μόνο οι ανάσες ακούγονταν κι εκείνο το Σάββατο δεν πρέπει να βγήκε άνθρωπος από το σπίτι μέχρι να τελειώσει. Τώρα που το ανακαλώ στη μνήμη ίσως ακούστηκε κάποιες στιγμές κι ένα πνιχτό κλάμα στο σαλόνι μπροστά στην ασπρόμαυρη NIVICO. Ακούστηκε αχνά όπως χθες το βράδυ 40+ χρόνια μετά, σε μια αίθουσα κινηματογράφου στο Παγκράτι. Και σε πόσες ακόμη. Ίσως ούτε αυτοί που έφτιαξαν αυτή την ταινία δεν έχουν καταλάβει τι έκαναν. Ακόμη κι ο Μελισσανίδης που αφοσιώθηκε σε αυτή την ταινία βλέποντας την σαν μέρος της κληρονομιάς για την Προσφυγιά, την φτώχεια, την ίδια του την ζωή, τον πατέρα, την μάνα του αλλά και την ΑΕΚ που πάει με όλα δεν πρέπει να το έχει συνειδητοποιήσει κι ας ήταν ίσως κι ο μόνος που πίστευε πως εν έτει 2024 ο Καζαντζίδης θα σπάσει ταμεία. Έκαναν τον Καζαντζίδη δεύτερη φορά ΑΘΑΝΑΤΟ. Και μας έφεραν σε όλους εμάς του χιλιάδες τυχερούς τον Στέλιο μπροστά στα μάτια μας. Και μαζί του τους παππούδες μας, τους γονείς μας, τα αδέρφια, τους φίλους μας και τους γονείς τους, τις γειτονιές μας… Εκεί που το ραδιόφωνο έπιπλο και το μονοφωνικό πικ απ έπαιζε το σάουντρακ της ζωής τους. Συνεχίζεται με… Spotify. Και κάτι τελευταίο. Καλό θα είναι όταν κρίνουμε πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν να μην προσπαθούμε να το κάνουμε έχοντας στο μυαλό τις σημερινές συνθήκες. Αν υπήρχαμε τότε μπορεί να ήμασταν χειρότεροι και να τα κάναμε πολύ χειρότερα.

Κ.Κ

 

Novibet ΕΠΑΘΑ με Super Προσφορά* Γνωριμίας* 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

SEAJETS Ταξιδεύουμε μαζί με το μεγαλύτερο στόλο ταχύπλοων παγκοσμίως σε 50 προορισμούς του Αιγαίου!