Τα «εσωτερικά» των άλλων και η ενότητα που τους… τρομοκρατεί

Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να ψυχολογήσει την κατάσταση των ομάδων που διεκδικούν το φετινό Πρωτάθλημα. Γι’ αυτό και το καθιστούν ένα από τα πιο αμφίρροπα όλων των εποχών. Ο καθ’ ένας, στη διάρκεια αυτών των έντεκα αγωνιστικών που έχουν παιχτεί, έψαχνε παρηγοριά στη γκέλα του… άλλου, όταν προηγουμένως γκέλαρε ο ίδιος. Το κάναμε κι εμείς. Δεν θα πω ότι αυτό συμβαίνει λόγω μέτριας ή κακής κατάστασης των ομάδων διεκδικούν τον τίτλο γιατί είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων και πράγματι, πρέπει να αναγνωρίσουμε, πως οι θεωρητικά μικρομεσαίες ομάδες έχουν ανεβάσει το επίπεδο τους και έχουν αποδείξει πως μπορούν να κάνουν ζημιές. 

Προφανώς από την όλη κουβέντα βγάζω έξω τα διαιτητικά εγκλήματα. Και τις πιστολιές που έχει φάει η ΑΕΚ και οι οποίες έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο. Σε κάθε περίπτωση όμως και η δική μας η ομάδα, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με σκληρές αγωνιστικές αποτυχίες που κανείς δεν τις περίμενε όπως ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός και η αστάθεια σε απόδοση και αποτελέσματα από αγωνιστική σε αγωνιστική μέχρι τις Σέρρες. Το σημαντικό είμαι πως έμεινε όρθια. Ξεπέρασε έναν δύσκολο σκόπελο που δεν ξέρω αν άλλοι άντεχαν να το κάνουν και μπόρεσε να γυρίσει την κατάσταση. Αυτές οι τρεις σερί νίκες ήταν οι πιο σημαντικές γιατί υπήρχε ένα τεράστιο πρέπει πάνω από το κεφάλι του προπονητή και των παικτών και η ομάδα ήταν υποχρεωμένη να διαχειριστεί μια κρίση αγωνιστικά που σερνότανε ουσιαστικά από πέρυσι και έπρεπε να αποδείξει πως μπορεί και πάλι να σταθεί στα πόδια της. Και όλα αυτά, την ώρα που ο Αλμέιδα, έπρεπε και ο ίδιος να διαχειριστεί ένα ρόστερ που είχε χτιστεί για δύο διοργανώσεις. Ήταν δύσκολο. Αλλά το έκανε. Και υπάρχει η αίσθηση πως η ΑΕΚ από εδώ και πέρα μόνο θα ανεβαίνει βρίσκοντας ισορροπία στο ρόστερ μέσω του rotation και χημεία με σχήματα τα οποία ήδη βλέπουμε να διαμορφώνονται. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους… άλλους. Και εκτιμώ πως τα ζητήματα που έχουν να διαχειριστούν ξεφεύγουν από τα καθαρά αγωνιστικά για τα οποία συζητάμε στην ΑΕΚ και προεκτείνονται άλλου. Βαθύτερα. 

Ο Ολυμπιακός πράγματι έκανε μια μεγάλη νίκη στην Τούμπα αλλά ποιον πείθει ότι με αυτό το ρόστερ των τρομακτικών ελλείψεων και με ματς Τετάρτη-Κυριακή μπορεί να ανταπεξέλθει; Η μέχρι τώρα ασταθής εικόνα του που προφανώς είναι αποτέλεσμα της γύμνιας του ρόστερ που δεν δικαιολογείται με τίποτα, την επομένη μιας κατάκτησης ευρωπαϊκού…  Αυτή η κατάσταση έχει φέρει μεγάλη γκρίνια, κριτική στον Μαρινάκη για τις επιλογές του και τα παιχνίδια στο Καραϊσκάκη, τουλάχιστον μέχρι τώρα και πριν πάει η ΑΕΚ που θα το… γεμίσει, διεξάγονταν μεταξύ συγγενών και φίλων με την εξέδρα να μην θυμίζει σε τίποτα παλιό  Καραϊσκάκη. 

Ο ΠΑΟΚ νομίζω είναι σε ακόμα χειρότερη μοίρα όσον αφορά τα «εσωτερικά» του. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Νομίζω οποίος είδε τη συνέντευξη Τύπου του Λουτσέσκου κατάλαβε. Η γλώσσα του σώματος έδειξε πολλά. Και οι ευθύνες που μοίρασε δημόσια δεν ήταν τυχαίες.  Επίσης αμφιβάλω αν ο Ρουμάνος θα ήταν ακόμα εκεί αν έχανε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όπως αμφιβάλω, όσο καλός προπονητής κι αν είναι, ανεξάρτητα τον χαρακτήρα του, αν μπορεί να γυρίσει την κατάσταση με τα ζητήματα που υπάρχουν και την πίεση που δέχεται, έχοντας μείνει στην ουσία μόνος να τα περνάει όλα αυτά, μετά την αποχώρηση Γκαγκάτση. 

Για τα «εσωτερικά» του Παναθηναϊκού, τι να πεις; Οποίος είδε το παιχνίδι με τη Λαμία και το άρρωστο κλίμα που υπάρχει αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Όσο ποιότητα και να έχει φέτος ο Παναθηναϊκός, δύσκολα θα μπορέσει να προχωρήσει και να ορθοποδήσει γιατί πολύ απλά πέραν των αγωνιστικών ζητημάτων έχει να λύσει πολύ πιο σοβαρά  «εσωτερικά» θέματα που δεν ξέρω καν, αν λύνονται. 

Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στους άλλους, η ΑΕΚ της πάντα γεμάτης και κ@υλωνένης Νέας Φιλαδέλφειας,  της νέας εποχής Ηλιόπουλου που σε μόλις λίγους μήνες έχει κάνει όσα άλλοι ενδεχομένως θα χρειάζονταν χρόνια, του πανίσχυρου ρόστερ, του κορυφαίου προπονητή στη χώρα, έχει μπροστά της να λύσει θέματα που λύνονται και αφορούν μόνο το αγωνιστικό με εξαίρεση τα διαιτητικά… μπλόκα που οργάνωναν και οργανώνουν. Που είναι η μοναδική τους ελπίδα, μαζί με την εκ των έσω γκρίνια. Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε το εξής. Η ενότητα τους… τρομοκρατεί. Και οι μαγικές εικόνες από την Κυψέλη, πρέπει να είναι οδηγός!