Μια ομάδα πιεσμένη και μπερδεμένη, που πρέπει να ξαναβρεί τον χαρακτήρα της

Υπάρχει μια λογική ακολουθία στο ποδόσφαιρο, που δεν μπορείς να την ξεγελάσεις. Μπορείς να καμουφλάρεις προβλήματα και ελλείψεις στιγμιαία αλλά αυτά θα σε βρουν και θα σε χτυπήσουν σε βάθος χρόνου. Η ΑΕΚ έχει και από τα δύο. Μοιάζει μια ομάδα πιεσμένη και μπερδεμένη, που είναι πολύ λογικό να της συμβαίνει καθώς το χτύπημα με τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό ήταν βαρύ και μοιραία συνδέθηκε (και) με την περσινή αποτυχία κι αυτό από μόνο του έχει αφήσει κατάλοιπα που τα βρίσκουμε μπροστά μας… 

Προφανώς τα κατάλοιπα αυτά δεν είναι η αιτία που χάθηκαν οι δύο βαθμοί με τη Λαμία. Μιλώ για την γενική εικόνα μέχρι τώρα που προβληματίζει. Και η γενική εικόνα είναι η εξής. Η ΑΕΚ έχει κάνει ένα καλό 60λεπτο με την Ίντερ Ντ’ Εσκάλδες στην Αγιά Σοφιά, ένα καλό παιχνίδι στο σύνολο του με τον ΟΦΗ και ένα πιεστικό μισάωρο την Κυριακή που όμως δεν προήλθε από κάποιο σχέδιο (δεν μπορούσε να υπάρξει και τέτοιο με το ταμπούρι του αντιπάλου) αλλά ήταν προϊόν ξεκάθαρα της ατομικής ποιότητας του Λαμέλα που άργησε να μπει (όπως και ο Μάνταλος) καθώς το ματς φώναζε πως ήθελε μονάδες με κάθετο παιχνίδι και του ενστίκτου επιβίωσης που λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν το πάρουμε καθαρά αγωνιστικά και έχοντας ζήσει από μέσα τη δουλειά του Αλμέιδα και των παικτών κυρίως λόγω των προετοιμασιών που έχω δει, αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία, είναι πως η ΑΕΚ αναζητά τον χαρακτήρα και την ταυτότητα της. Εννοώ την ταυτότητα που είδαμε την χρονιά του νταμπλ αλλά και πέρυσι σε πολύ μεγάλο μέρος της σεζόν. Ακόμα και χθες για παράδειγμα, απέναντι σε έναν αντίπαλο πολύ χαμηλού επιπέδου όπως η Λαμία του Πανουργιά που ήρθε μόνο να καταστρέψει το παιχνίδι με ταμπούρι, αντιποδόσφαιρο, καθυστερήσεις και κλωτσιά στο ψαχνό υπό την ανοχή του Δραμινού Πουλικίδη και της διαιτητικής ομάδας του, η ΑΕΚ δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει ούτε την πίεση και την ένταση που θα έπρεπε να δειξει για να πνίξει τον αντίπαλο ούτε παρουσίασε τους αυτοματισμούς που δουλεύονται από την πρώτη μέρα, είτε στο build up είτε στο καθαρά επιθετικό παιχνίδι.

 Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν όλα πάνε στραβά, εδώ στην Ελλάδα η κριτική είναι ισοπεδωτική. Την ακούω την γιούχα που είναι δικαιολογημένη καθώς ο κόσμος αντιδρά στις αποτυχίες, συμφωνώ με την ανάλυση και τις ευθύνες που υπάρχουν και αφορούν τον Αλμέιδα αλλά ήμαρτον, ας τελειώσει η καραμέλα ότι η αιτία του κακού είναι ο Ματίας.  Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί αύριο μεθαύριο αλλά η ΑΕΚ έχει προπονητή και με αυτόν πρέπει να πορευτεί. Η δουλειά του είναι να επαναφέρει το τρένο στις ράγες (και των παικτών ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνουν τα βασικά) και χρειάζεται πολλή δουλειά τόσο στον ψυχολογικό τομέα όσο και αγωνιστικά για να επαναφέρει το γκρουπ εκεί που πρέπει. Δυστυχώς, η ομάδα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το βατό πρόγραμμα που της έκατσε και να πάει με το απόλυτο στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς με τον ΠΑΟ την 6η αγωνιστική, μια εξέλιξη που σίγουρα μέσω αυτού του σερί θα μπορούσε να χτίσει ξανά τον χαρακτήρα της και να βρει την αυτοπεποίθηση της. Τους δύο βαθμούς που χάθηκαν στην οικονομία του Πρωταθλήματος θα πρέπει να τους βρει κάπου άλλου συγκριτικά με τους ανταγωνιστές για τον τίτλο καθώς η Λαμία ούτε στο Καραϊσκάκη θα μπορέσει να πάρει κάτι, ούτε στο ΟΑΚΑ, ούτε στην Τούμπα αν δεν γίνει κάποιο θαύμα. 

Ξεκινώντας μίλησα για τη λογική ακολουθία στο ποδόσφαιρο, που δεν μπορείς να την ξεγελάσεις. Η ΑΕΚ έχει παραχωρήσει από τα μέσα Ιούνη τον Πόνσε και έχουμε φτάσει τέλη Αυγούστου χωρίς να έχει εναλλακτική του Λιβάι. Δεν θα πω ότι το κάζο με τη Νόα θα είχε αποφευχθεί αν υπήρχε σέντερ-φορ στη ρεβάνς. Ούτε θα πω ότι χθες θα γλίτωνε την γκέλα αν υπήρχε εναλλακτική του Γκαρσία που δικαιούται και εκείνος ένα κακό παιχνίδι μετά τα όργια που έχει κάνει στην εκκίνηση της χρονιάς. Σίγουρα όμως οι πιθανότητες θα ήταν μεγαλύτερες και αν μη τι άλλο θα μπορούσες με πιο ορθολογικές κινήσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις. Η ΑΕΚ ξεκάθαρα σε αυτήν την υπόθεση έχει αποτύχει να διαχειριστεί την κατάσταση και ευθύνες έχουν όλοι, διοίκηση, προπονητής και στελέχη μεταγραφικού σχεδιασμού. Όποιος και να έρθει, όσο ψηλό κι αν είναι το ράφι που χτυπά η ομάδα (και είναι ψηλό αν κρίνουμε από την περίπτωση Ντουα), η παρουσία μόνο του Λιβάι είναι πρόβλημα. Θα μπορούσε να υπάρχει ένας σέντερ φορ τύπου Φαν Βέερτ, για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ τον ίδιο προφανώς τον Ολλανδό, αλλά να έχει τον συμπληρωματικό ρόλο του τρίτου, για να υπάρξουν έτσι μεγαλύτερα περιθώρια υπομονής μέχρι να έχουμε την τελική απόφαση για την καλή περίπτωση που θα αποτελεί το ένα-δύο με τον Λιβάι στην ιεραρχία. 

Κλείνοντας να πω το εξής γιατί πράγματι σε τέτοιες καταστάσεις όλα τα βλέπουμε μαύρα κι άραχνα. Η πίστη ότι μπορεί να γυρίσει το χαρτί υπάρχει… γιατί υπάρχει ο Ματίας. Στα μάτια τα δικά μου το σχέδιο έχει αλλάξει ελαφρώς και έχει πάει σε ένα διαφορετικού τύπου παιχνίδι. Επίσης πίστη υπάρχει, γιατί υπάρχει μια πανίσχυρη διοίκηση στη μετά Μελισσανίδη εποχή και ήδη έχουν γίνει μεγάλες αγορές και επενδύσεις. Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι καθαρά αγωνιστικό. Η ομάδα θα πρέπει να βγει από το τούνελ της πίεσης που έχει μπει, που αυτό θα συμβεί μόνο με μια σειρά από θετικά αποτελέσματα και να ξεμπερδέψει τον εαυτό της ξαναβρίσκοντας την ταυτότητα της μέσα από τη διαδικασία της εξέλιξης που επιδιώκει ο Αλμέιδα…